Ademen is eigenlijk een hele bijzondere functie. Want als je er niet op let gaat het, als het goed is, vanzelf. En als je er wel op let kan je het zelf bedienen. Echter zelfs als je er wel op let gaat het soms niet helemaal goed en ook als je er niet op let gaat het soms ook niet helemaal goed. Het lijkt alsof er een paar software foutjes in zitten.
Hoe zit dat? Als je kijkt naar een huisdier, die ademen de hele tijd. Ze houden hun adem niet in na de inademing en ze houden hun adem niet in na de uitademing het gaat gewoon door in de regelmaat die nodig is. Bij mensen is dat anders. Veel mensen ademen in, houden het even vast, ademen uit en houden dat ook even vast en ademen dan weer in. Waar is dat vasthouden goed voor? Als je altijd voorzien wilt zijn van voldoende zuursof zou het dan niet beter zijn om gewoon door te ademen en de totale snelheid aan te passen op hoeveel zuurstof er nodig is?
Ooit heb ik mezelf aangeleerd of heb ik bij meditatie, shinto of ademwerk geleerd om geen pauzes te houden. Gewoon in en uit ademen naar de buik en de borst zo veel mogelijk ontspannen laten. Echter als er ‘dingen’ dwars zitten ontstaat er een pauze tussen de uitademing en de inademing. Dit heb ik bij mezelf maar ook bij anderen waargenomen. Heel veel mensen hebben sowieso een muize tussen de uit- en in-admening. Dat valt me dan op als ik m’n adem synchroniseer bij een meditatie of knuffel.
In Januari viel het me op dat ik het soms benauwd kreeg. Dat was raar en in het begin dacht ik dat dat misschien altijd wel zo was geweest maar dat het me nu voor het eerst opviel. Mensen hebben nu eenmaal de neiging minder adem te halen als het spannend wordt. Let maar eens op tijdens een spannende op enge film. Maar het viel me ook op dat mijn ademhaling oppervlakkig werd en dat ik het daarom benauwd kreeg. En het werd steeds erger tot ik er zelfs een soort van paniek schrik van kreeg. Toen wist is dat het nieuw was. Een ander mens zou misschien naar de huisarts gerend zijn en er zijn vast allemaal tabletjes en puffertjes voor. Maar ik ga in die beerput kijken of daar wat verstopt zit.
Soms is het opzoek gaan in mezelf heel lastig. Want waar zit het euvel? Is het iets lichamelijks? Of psychologisch of misschien toch energetisch? Ik kwam er niet uit. Een pendel gebruiken in zo’n geval werkt voor mij meestal niet, het is te dicht bij. Dus heb ik de vragen op briefjes geschreven en die op z’n kop uitgependeld en dan kan dat ego er minder een zooitje van maken. Daar kwam psychlogisch uit.
Uiteindelijk bleken er 3 tijden in mijn leven te zijn waar ik dat wat er gebeurd was niet helemaal erkende. De eerste ging over welke rol mijn vader en mijn moeder in mijn jeugd speelde. Dat zijn van die hele basis dingen. En het enige wat ik hoefde te doen was het als een soort van familie opstelling op papier te zetten. De twee andere perioden waren ook zoiets en door ze te omschrijven verdween de spanning.
Mijn ademhaling is nu weer zoals ik gewend was en geen benauwdheid meer.
Leave a Reply