De hobbel

Je kent het wel, ’t leven zit soms niet mee. Het is alsof je een hobbel in de weg tegen komt. Soms is die hobbel zo groot als een huis en wat moet je dan?

In geval van een stevige hobbel stopt bij mij alles. Alles wordt ingezet tot het oplossen van die hobbel. Dat is wel eens anders geweest, dan liet ik de hobbel liggen en ging ik door met mijn dagelijkse taken. En vooral niet naar die hobbel kijken want anders kan ik mijn dagelijkse taken niet uitvoeren. 

Het probleem is dan dat hobbels hobbels opzoeken. En zit nooit alleen maar één verkeersdrempel in een straat. Binnen de kortste keren ben je aan alle kanten ingesloten in hobbels en dan zit je in de valkuil. Natuurlijk kan je jaren in die valkuil blijven rondhangen en maar blijven doen wat er van je gevraagd wordt of waarvan je zelf bedacht hebt dat het van je gevraagd wordt of moet. En die dingen vormen een sluitend geheel, de één dekt de andere in. En dan lijkt er geen uitweg meer. Ja ik heb jaren in dat soort kringetjes rond gelopen.

Dus als er nu een heuvel in de weg is richt ik me daar op met al mijn aandacht. Alles vervaagt tot ik de heuvel in al zijn pracht heb gezien. Dan komen de hamers en pikhouwelen tevoorschijn en breek ik die heuvel tot op de grond toe af. Dat kan een tijdje duren.

Voor de buitenwereld, en vaak is dat inclusief mijzelf, lijkt er helemaal niet veel te gebeuren. Maar er komt in die tijd niet veel zinnigs uit mijn handen. Het is ook niet erg goed voor lopende bestellingen, want die komen ook niet uit mijn handen, dan. 

En dan is er plotseling het inzicht dat de hele heuvel een illusie was (daar gaat het volgende verhaaltje over). En plots klaps is de heuvel weg en kan ik mij weer bezig houden met andere dingen. Dus die labels uitprinten en de pakjes op de bus doen. Ze komen er aan!

Leave a Reply