Tja laat ik het eens over iets leuks hebben: Het ego. Daar wordt iedereen vast heel blij van. Let op bij dit verhaaltje geldt wederom de kans op spontane acute cognetieve dissonantie. Ook is handig om De Grote Verwarring te hebben gelezen.
Het ego je kent het beestje wel en dan vooral de zelfzuchtige variant. Want een ego heb je nodig om je bed uit te komen maar die zelfzuchtigheid is nu net dát wat het allemaal zo onaangenaam maakt. Afgelopen zomer heb ik heel ontzettend veel zitten mediteren. In één van die meditaties werd duidelijk dat alle zelfzucht altijd vernietigend is. Dus zelfzucht maakt altijd iets stuk.
Dat vond mijn ego gelemaal niet leuk om te horen. Aangezien hij donders goed weet dat hij zelfzuchtig is. Ja die van jou is dat ook, behalve als je allang verlicht bent. Dus hoe zit dat nou met dat zelfzuchtige? Het is niet zo dat helemaal alles wat je doet zelfzuchtig is. Maar de basis drijfveer is zelfzuchtig. In de wereld om ons heen is het heel gemakkelijk te herkennen. Neem een dictator, een geweldig voorbeeld voor massale zelfzucht. Alles moet wijken voor de grillen van de dictator en iedereen die in de weg loopt is zijn leven niet zeker. Op kleinere schaal mensen die alles hebben en vinden dat ze dat meer verdienen dan mensen die niet alles hebben. Maar mensen onder elkaar ook, geweldig goed te zien in het verkeer. Ikke eerst.
Maar dan zittend op de bank voor de buis. Waar is het dan? Het zit hem in alles wat je zou kunnen doen maar niet doet omdat voor de buis zitten zo gemakkelijk is. Waar is de vernietiging? Voor de buis zitten is niet echt gezond voor je, en al helemaal niet als je het veel doet. Het kost energie en het eneige wat het je oplevert is entertainment. En het kost je leven, je leeft namelijk niet dat wat je zou kunnen doen. Bedenk je eens een leven lang voor netflix, wat haatd dat met je uit?
Stel je eens voor dat alles waar nu tegenop ziet dat daar de weerstand van verdwijnt. En wel zo danig dat je geen idee meer hebt waarom je er tegen op zag. Stel je voor dat alle, onnodige, angst weg is. Dat alle twijfel in je hoofd verdwijnt. Wat ga je dan doen? Wat zou je van je leven maken als je al die ballast kwijt bent? Want het komt er op neer dat die ballast allemaal je zelfzuchtig ego is.
Dus waar woont die dan in je? Nou om daar achter te komen kan je hem eens een paar keer flink prikken en dan kijken welk deel van je lichaam opspeelt. Een simpele maar niet erg gemakkelijke meditatie werkt geweldig om het zelfzuchtige ego te bedaren. Dat is tellen op elke uitademing. Bij elke uitademing tel je er eentje verder. Zodra je aan het minste of geringste denkt, anders dan het tellen, of de tel kwijt raakt, start je weer bij 1. Deze ga je vooral in je hoofd voelen en die wordt daar rustiger van. Maar een rustig zelfzuchtig ego maakt de rest gemakkelijker.
Dan kan je een mantra doen: “Mijn zelfzucht vernietigd mij.” Lekker bij jezelf gehouden. Wat gebeurd er in je als je dit een tijdje doet? Wat je ook kan doen is publiekelijk je grootste geheim vertellen. Alleen al daar aan denken maakt dat er een plek helemaal opspeelt. Welke plek is dat?
Juist ja je solar plexus! In De Grote Verwarring verwijs ik er naar dat het wel een interresant gebied is maar geen grote chakra. Toen was ik er nog niet achter hoe het nu wel zit met dit punt. En het is natuurlijk de vraag of dit verhaaltje wel helemaal klopt want dat lampje is bij mij ook nog lang niet aan.
Bij een lange meditatie om een einde te maken aan die zelfzucht kon ik echt voelen hoe dat ego verweven zit en hoe het vast zit aan de ruggengraat. Maar wat ik ook ging merken was dat mijn acties veranderde. Ik ging als vanzelf al die dingen doen die ik normaal niet doe maar waarvan ik weet dat het een goed idee is om ze wel te doen. Dingen geheel voor mezelf. Ik schreef toen dat ik blijkbaar te zelfzuchtig ben om iets voor mezelf te doen.
Recent ben ik eens in gesprek gegaan met die zelf zucht van me. Ik heb hem toen gevraagd of hij een vorm wilde aannemen zodat ik hem gemakkelijker kon aanspreken, en het liefste een beer… . Nou dat werd een grote zwarte boze beer, brrr. Maar toen hij eenmaal een vorm had kon ik hem gemakkelijk liefde geven, en dat gewoon de hele dag door laten stromen. Na één dag was hij een stuk jonger en pluiziger. Na een paar dagen waren zijn oortjes wit geworden en nu is hij bijna helemaal wit. Ondertussen doe ik weer gemakkelijker de dingen die ik zou moeten doen maar waar ik meestal geen zin in heb.
Dat liefde geven aan het ego voelt heel apart. Het gaat naar de solar plexus maar ook naar een gebied tussen mijn huid en mij in. Het is alsof mijn lijf dus een pak is wat ik aan heb. En daar tussen is een beetje ruimte en daar gaat die liefde heen.
Want hoe zit dat eigenlijk met ziel en lichaam? Als je lichaam groeit in de baarmoeder dan treed er op een gegeven moment de ziel in. Als de ziel heel ervaren is dan past die zich heel goed aan aan het lichaam. En als de ziel niet zo ervaren is dan weet die niet hoe het zich voldoende moet aanpassen op dat lichaam. In de aanpassing tussen ziel en lichaam ontstaat het ego. Hoe slechter de ziel past hoe groter de zelfzucht.
Maar je kan de eenheid tussen lichaam en ziel ook zien als het verwekken van een kind. Dat kind is het ego. Als het kind verwaarloosd wordt en geen liefde krijgt wat gaat het dan doen?
