Tag Archive for paradox

De dualistische non-dualiteit

Een licht onderwerp vandaag, dualistische non-dualiteit. Dit is ook een onderwerp wat nooit klaar is want het heeft vele lagen, dat is ook waarom ik het al zo lang van plan ben om te schrijven.

Dualiteit is dat alles verdeelbaar is in goed/slecht, ja/nee, zwart/wit. De wereld waar we in leven bestaat uit mensen die meestal alleen in dualiteiten denken. Ben je niet voor me dan ben je tegen me. En de laatste tijd lijkt dat alleen maar sterker te worden.

Non-dualiteit is dat dingen zowel zwart als wit zijn. Of op zijn Kuijfiaans “Elk nadeel heb zijn voordeel.”

Het wordt pas ingewikkeld als dingen paradoxaal dualistisch en non-dualistisch tegelijk zijn. Een voorbeeld hiervan is predestinatie. En dit is gelijk ook een voorbeeld wat veel weerstand oproept want als het waar is wat is het ik dan? Als predestinatie waar is bestaat er dan wel een vrije wil? De vrije wil is de mogelijkheid je eigen keuzes te kunnen maken. Maar in hoeverre maken mensen hun eigen keuzes?

Een niet verlicht mens wordt geregeerd door zijn programma’s en het zelfzuchtige ego. De programma’s werken zoals je van een programma mag verwachten: Stimulus a resulteert altijd in reactie b. De meeste mensen hebben honderden van die programma’s en zijn dan ook een soort van automaten. Sommige zijn bewuster en hebben delen van de programma’s opgelost, helaas komt daar het zelfzuchtige ego om de hoek kijken. Het zelfzuchtige ego is eigenlijk een zeer behoudend programma en zorgt voor het eigen behoud. Maar dat doet het vanuit angst en pijn en het maakt meer angst en pijn en zorgt voor het lijden. En heel soms is het mogelijk dat er even een stukje Spirit om de hoek komt kijken dan is er even geen programma of zelfzuchtig ego wat roet in het eten gooit. Op dat moment heb je even vrije wil. [Ik had je gewaarschuwd, dit is geen fijn onderwerp.]

Op weg naar bewustzijn kom je er op een gegeven moment achter dat de enige manier om je vrije wil te gebruiken is door met je vrije wil je vrije wil weg te geven aan de Spirit. Dat is namelijk de enige manier om aan het zelfzuchtige ego te ontsnappen en daarmee aan het lijden. Dus het lijden van jezelf en het lijden van anderen door acties van jou.

Dus ofwel je hebt geen vrije keuzen omdat je geregeerd wordt door programma’s en je zelfzuchtige ego of je hebt geen vrije keuze omdat je die hebt weg gegeven aan de spirit. Daarmee is er wat te zeggen voor het idee dat er predestinatie bestaat. Echter als predestinatie bestaat dan heeft de schepping (het universum) geen zin. En daar komt die paradox dus om de hoek kijken. Want je hebt vrije wil en tegelijk heb je het niet.

En dat ik was is dat dan? Het ik blijkt een illusie te zijn het bestaat helemaal niet. Het ontstaat op het moment dat een ziel in een lichaam komt en die ziel niet goed op het lichaam aansluit. Als de ziel verlicht is dan sluit het wel goed aan en is er geen ik. Er is wel een ziel die van leven naar leven hopt en die zichzelf ik zou kunnen noemen maar tegen de tijd dat het verlicht is weet het dat het alleen maar een deel van het geheel is. Dan komt het er op neer dat een druppel in de zee zichzelf ik noemt. [En eigenlijk kom je tot de conclusie dat je het zelfs geen druppel in de oceaan kunt noemen. Zelfs het idee van een ik leid tot een illusie, het is er werkelijk niet en het is er ook nooit geweest. Het gaat veel verder dan die druppel en is onbeschrijfbaar.]

Maar is dit het dan? Nee natuurlijk niet er zit nog weer een laag onder. Voor verlichting geef je je vrije wil op. En wat krijg je terug? Vrije wil! Je geeft de vrije wil op om zelfzuchtige acties te ondernemen en je krijgt de vrije wil terug om onzelfzuchtige acties te ondernemen. Als je in de overgang zit tussen zelfzuchtig en onzelfzuchtig dan kan je de spirit gewoon vragen om de juiste acties en dan krijg je er een paar. Dus heb je dan vrije keuze of niet? En leid dit alles tot predestinatie of niet? Je hebt geen volledige vrije keuze, maar die had je toch al niet. En het leid in zekere zin tot een vorm van predestinatie in de vorm dat je een gelukkig mens zal zijn. En die predestinatie vind ik weer helemaal niet erg.

De echte wereld?

Wat is de wereld? Is dat wat we zien voelen horen proeven ruiken wel echt? Is er meer of juist minder? Een korte waarschuwing: Als je waarde hecht of gemoedsrust krijgt uit het NOS journaal en de dingen van alle dag op de TV dan moet je dit artiekeltje vooral NIET lezen.

De wereld om ons heen heeft vele lagen en verschillende abstractie niveau’s. Je kan naar de wereld kijken vanuit je eigen leven. En dan de wereld buiten dat leven vergelijken met dat van jou en daar een zekere gemoedsrust aan ontrekken. En als je zaken tegen komt die te ver van je bed liggen kan je er altijd nog grapjes over gaan maken (zie hier Jelbert anno 1995: toen ik hoorde van geheime regering en andere conspiracies).

Vermoedelijk is de eerste stap het zien dat wat op het nieuws komt niet is dat wat er werkelijk gebeurd. In Nederland hebben we het poldermodel wat het nieuws betreft. Als je journalist bent en de publiceert wat ‘fouts’ dan ontvang je de volgende keer geen uitnodeging om verslag te leggen van het een of ander interessants. Nee hier verdwijn je niet achter de tralies of wordt je monddood gemaakt met boetes het is veel stiller en net zo effectief. Dus het nieuws is braaf en de dingen in de krant zijn de dingen die heren politici graag uitbraken. 

Een paar jaar geleden kijk ik naar het journaal. Daarin een nieuws item over een overval op een juwelier in Amsterdam die voor de zoveelste keer overvallen was. Er waren geen gewonden ofzo gevallen en ik vroeg me af wat de nieuwswaarde hiervan was. Tot twee dagen later plots op het nieuws een item verscheen over het afschaffen van contant geld in de binnenstad van Amsterdam. Dat balletje wordt eens in de zoveel tijd opgegooid in de hoop dat we bijten. En plotseling werd het patroon duidelijk. Dat eerste item was er alleen maar om dat tweede kracht en doel bij te zetten. Maak eerst het probleem en lever vervolgens een oplossing. Dus is het nieuws zendtijd van de politieke partijen?

Dat was het einde van het nieuws voor mij, ja ik lees wel een krant met achtergrond verhalen. Maar zolang je weet dat wat het ‘nieuws’ je laat zien maar een heel klein deel van het verhaal is, is er niet zo heel veel aan de hand. Het gaat er uiteindelijk om hoe je bent naar je omgeving. Heb je het beste voor met de mensen die je ontmoet of ben je argwanend en bang? Als je het beste voor hebt dan straal je dat uit en dan kom je als maar aardige mensen tegen. Ben je bang dan ontmoet je bange mensen. Soort zoekt soort in dit geval (het is een resonantie en soort gelijke resonanties zoeken elkaar op (trillen als twee stemvorken met elkaar mee), het is geen polariteit want omgekeerde polariteiten trekken eklaar aan).

Maar die andere mensen die je ontmoet wie zijn dat? Zijn dat wel andere mensen? Als je goed kijkt dan zie je in iedereen een deel van jezelf. Je herkent een deel van de eigenschappen en dat wat die ander doet dat heb jij ook ooit gedaan of gedacht. Heel soms zijn er mensen die je echt niet snapt en die dingen doen waar je niet bij kan. Maar nog steeds zijn die mensen ooit klein en onschuldig geweest, net als jij. 

Tja mensen lijken op elkaar dat is gewoon psychologie want iedereen heeft min of meer dezelfde karakterstructuur. Dat zou je zo kunnen zeggen maar dat verklaart niet hoe sommige mensen ‘weten’ of er iets met familie aan de hand is. Of hoe mensen andere mensen op afstand kunnen helpen genezen, of remote viewing, of al die andere dingen die wel gebeuren maar niet echt begrepen worden. Om dat uit te leggen moeten we down the rabbit hole, naar het verste punt van abstractie en dan terug hier naartoe.

Eens was er een wezen. Het was alleen en het dacht en voelde alles. Alles wat het alleen kon denken en voelen. Op een gegeven moment was alles gevoeld en gedacht. Is dit nou alles? Is er niets meer, is er niemand anders? Ik maak een iemand anders en dan kunnen we samen denken en voelen. Dus toen waren er twee. Zij dachten alles en voelde alles wat er was en ook dat was eindig. Als we onszelf nou zo vaak delen als we kunnen dan zijn de mogelijkheden nog groter en kunnen we nog meer mee maken. Dat was de Big Bang een ontstaan uit bewustzijn.

(En als wetenschapper kan je hier niet bij. Aan de ene kant omdat je niet kunt bewijzen dat het niet zo is want we weten niet wat er was voor tijd en ruimte, en aan de andere kant is alles wat duid op bewustzijn in randomness niet waar omdat dat onmogelijk is in de huidige theorieën. Je kan het testen maar je zult elke keer je test materiaal opnieuw moeten maken en het liefste door telkens een ander persoon. De test is heel simpel. Neem x papiertjes. Schrijf daar (met de hand) de nummers 1 t/m x op. Leg ze op tafel met de blanke zijde omhoog. Laat iemand die hier gevoelig voor is de nummers op de kaartjes raden/uitpendelen. Schrijf op wat de score is. De eerste keer is de score heel hoog. Als je dit herhaalt met dezelfde kaartjes dan is vervolgens elke keer de score lager totdat het volledig random is. Dus als je deze test herhaalt zal je de kaartjes opnieuw moeten maken en dan het liefste met letters of romijnse cijfers. want het gaat hier over bewustzijns overdracht. En dezelfde papiertjes gebruiken werkt niet want er is geen overdracht meer. (Je zou het al een electrische lading kunnen zien. Met het schrijven op het papiertje laad je het papiertje. En met het raden/lezen ontlaad je het papiertje. Voor de volgende test heb je opnieuw geladen papiertjes nodig met nieuwe informatie.) Voor zover stof tot nadenken voor de wetenschappers. Maar oh ja dan zeg je natuurlijk dat moet je maar geloven want het heeft geen grondslag. Het zelfde geld voor de theorie van de big bang uit energie. Wat was er voor dat er tijd er ruimte bestond? Energie? En waar kwam dat dan vandaan? Is dat niet ook een geloof? Uiteindelijk kom je altijd op iets uit wat ons denken te boven gaat.)

Als alles is voortgekomen uit bewustzijn dan is bewustzijn het enige wat er bestaat. Op een andere manier bekeken kan het bewustzijn besloten hebben tijd ruimte en materie te bedenken zonder het echt te maken. We zouden het verschil immers toch niet zien. Dus als alles deel is van het zelfde is alles één. Maar alles is dus ook gesplitst dus: Alles is anders. (dat heet een paradox, een tegenstrijdigheid die toch klopt.) Het nadeel van paradoxen is dat het een soort kortsluiting in je hoofd oplevert als je er over denkt. De enige manier om het te begrijpen is het begrijpen zonder het te bedenken want je denken kan er niet bij, wat weer een paradox is. 

Uiteindelijk blijkt dat als alles bewustzijn is en dat alles wat je kan zien, bedenken, een naam geven een illusie is. Dus alles op dit blog is een illussie en zelfs dat is een illusie!

Als je van daar uit weer terug gaat naar de wereld om je heen, wat is er dan nog van over?

Het is een illusie dat jij en ik gescheiden zijn. We zijn beide een deel van hetzelfde bewustzijn. Dus als ik kijk wat er met jou aan de hand is dan kijk ik in mezelf en vind ik jou. Dan los ik het probleem op in mezelf en dan lost het ook op in jou. Wij zijn één. Dat betekent dat je nu altijd kan vertellen hoeveel mensen er op deze planneet wonen 😉 Ieder mens wat je tegen komt dat ben je zelf in een ander lichaam. Dan kan je maar beter het beste voor hebben met die persoon. Een ander persoon haten is jezelf haten. Jezelf haten is jezelf kapot maken. Als je jezelf haat dan kan je maar beter opzoeken welk deel dat van jezelf is en zien dat het deel van jezelf is en er van gaan houden.

Het maakt ook dat alles kan. Iedereen leeft in zijn eigen werkelijkheid. Als iemand gelooft in kaboutertjes en elven. Wie ben ik dan om te zeggen dat dat niet zo is?

En toch zijn we nog niet bij het einde van the rabbit hole.

Sommige dingen zijn nog wel uit te leggen omdat je ze cognitief nog wel min of meer kan begrijpen. En daarna kan je ‘fake it until you make it’. Tot je van een geloven naar een voelen naar een weten (niet met je hoofd) gaat. Maar sommige dingen kunnen helemaal niet uitelegd worden. Je moet het zelf ervaren en zelf tot de conclussie komen dat het zo is. En natuurlijk zijn die dingen dan verbazend simpel. (Het schrijven van een verhaaltje over het geheel helpt 😉 want dan moet je alles veel dieper begrijpen dan het verhaaltje lezen van een ander en herkennen dat het zo is.)

Alles is liefde. Echt helemaal alles. Alles wat je kan voelen is er op gebaseerd maar ook alles wat je om je heen ziet. En op meerdere lagen is dat waar. 

Uit dit verhaal kan je de rest van het universum destilleren. Dat is iets wat ik nu niet ga doen, anders kan ik gelijk stoppen met dit blog.

Ik Denk, Ik Denk, wat jij ook Denkt.

Heb je je wel eens bedacht hoe je denkt? En heb je je wel eens afgevraagd of dat bij andere mensen ook zo werkt? Nou ik kan je vertellen dat ik daar zo’n 33 jaar mee bezig ben geweest. Want ik kreeg op school te horen dat ik op een andere manier dacht dan dat andere mensen deden. Dus ging ik aan mensen vragen hoe ze dachten. Tot mijn verbazing wist niemand daar een echt antwoord op te geven.

Hoe kan het toch dat twee mensen op andere plaatsen het zelfde bedenken op het zelfde moment? Hoe kan het dat als er een examen gedaan is dat als je dat zelfde examen op een later tijdstip doet dat het dan gemakkelijker lijkt? Hoe kan het dat als je apen op het ene eiland iets hebt geleerd dat de apen op een ander eiland het plotseling ook kunnen?

Ja daar zijn wel oplossingen voor gegeven maar toch ook weer niet helemaal. Dan gaan we het over wazige dingen hebben als Het Veld, niet dat dit minder wazig is hoor.

Als kind maken we allemaal vanalles mee en sommige van die dingen leveren beschadegingen op. Zo ook bij mij. Deze beschadeging leverde bij mij gedachten op die wel helemaal niet van mij leken. En ik heb erg geworsteld met die dingen. Want wat doe je met gedachten in je hoofd die niet overeenkomen met de eigenschappen die je hebt?Jaren lang heb ik die dingen in een diep punt van mijn beerput verstopt. Helaas werkt dat niet. Dus recentelijk heb ik ze afgestoft en in de tuin neer gezet waar ze voldoende ruimte hadden. En nu zijn ze heel klein geworden en zitten ze als een klein vogeltje in de boom. Maar al worstelend met die gedachten ontdek ik plotseling dat ze echt helemaal niet van mij zijn. Maar waar komen ze dan vandaan? Het is alsof ik een ontvanger in mijn hoofd heb waarmee ik die dingen opvang. En de ontvanger staat hier een beetje scheef afgesteld vanwege dat trauma. Dat er een soort van ontvanger zat wist ik eigenlijk wel al want ik kan dat ding instellen en dan andere dingen ‘zien’. Ik kan dat ding instellen op een bepaald persoon en dan zien of die persoon ziek is of druk bezig of gelukkig of niet. Erg handig zo’n tuning knop. Maar het blijkt nu dat iedereen die ontangers in zijn hoofd heeft.

Nou laten we eens een zender afstel oefening gaan doen. Bedenk je een fiets voor die over de ringen van Saturnus fietst. Dat kan niet maar je kan het je wel bedenken. Wat zie je? Hoe ziet de fiets er uit? Als je van mijn generatie bent zou het zomaar een E.T. fiets kunnen zijn, zoeen ment een mandje voorop. Waarom? Omdat je die natuurlijk hebt gezien in de film toen je jong was. Dus een fiets die vliegt wordt een E.T. fiets. Dan plak je er de ringen van Saturnus onder en voilà daar heb je een fiets die over de ringen van Saturnus fietst. Nou maak het wat ingewikkelder. Maak het dat jij het bent die fietst. Bij de eerste paar pogingen lukt het bij mij niet omdat de ringen van rotsen zijn gemaakt en er dus helemaal geen solide ringen zijn om over te fietsen. Maar toch nog lukt het om het plaatje te veranderen en er een soort van woestijnlandschap van te maken waar ik overheen kan fietsen. Deze oefening wordt waarschijnlijk steeds gemakkelijker naarmate meer mensen hem lezen. Bedenk je dan een slingerend pad voor door de ruimte heen langs de verschillende planeten van ons zonnestelsel. In het begin val ik er steeds van af. Maar ik merk ook dat het veel moeilijker is om me deze voorstelling te maken. Bepaalde combinaties kan ik helemaal niet maken. Waarom niet? Ik heb toch zeker de vrije wil over mijn hoofd en over wat ik daar in stop? En als je dat niet merkt misschien kan je het idee van een gedachte die je niet kan bedenken niet eens bedenken. (kraak kraak kraak… en dat op de zondag morgen)

Dus misschien kan je gedachten die nog niet bedacht zijn niet bedenken. Ehhh uuhh, hee dat is een paradox. Ja dat is het zeker, maar het leven zit vol met die dingen. Weer even terug naar die ontvangers. Stel je 14 ontvangers voor en de beelden die ze genereren kan je allemaal overelkaar leggen. Zo kan je nieuwe beelden maken. Bijvoorbeeld van de maan die op het topje van de eifeltoren balanceert. Je stemt je af op de eifeltoren, in de avond/nacht. Plaatje 1. Je stemt je af op de maan. Plaatje 2. Je plakt die plaatjes bovenop elkaar. Plaatje klaar. Nu kan je het weer ingewikkelder maken en vliegtuigjes rond die maan laten vliegen en een aap die in de eifeltoren klimt en…. Op een gegeven moment is het vol en heb je al de 14 plaatjes gebruikt. Je kan van de combinatie van die 14 plaatjes weer een nieuw plaatje maken en dan van voor af aan beginnen.

Stel je voor dat alles wat je ziet dat dat ergens wordt opgeslagen. Dat is niet zo moeilijk want dat noemen we geheugen. Stel dat dat wordt opgeslagen aan de hand van wie jij bent. Jij  bent iemand met een bepaalde kijk op het leven en een bepaalde instelling en dus wat dat betreft een bepaalde frequentie. Dat is jou frequentie en alles wat jij denkt en ziet wordt daar opgeslagen. Zo kan je ook gemakkelijk dingen onthouden. Want je denkt terug naar wie jij was toen dat gebeurde en je stelt je af op wie jij was in die tijd en daar plopt een lang vergeten herinnering weer terug in je geest. Het is dus een kwestie van afstemmen. En zoals de experimenten met het laten oplossen van een puzzel of het 100ste aapje op het eiland, lijkt het alsof geheugen niet een lokaal fenomeen is. Het lijkt er op alsof het overal is. Dus als het niet in je hoofd zit dan stel je je hoofd blijkbaar in en zo ‘ontvang’ je dan de herinnering/gedachte waar je je op hebt ingesteld.

Dus als ik iets bedenk dan stel ik me af op de verschillende herinneringen die er te vinden zijn. Vervolgens leg ik ze over elkaar. En zo maak ik de nieuwe gedachte. En dan denk ik dat ik origineel ben en allemaal nieuwe dingen bedenk. Maar die nieuwe dingen zijn helemaal niet nieuw dat zijn gewoon de dia’s van anderen die ik tot een leuke colage heb gemaakt. (echter als ik ga uitrekenen hoeveel gedachten er kunnen bestaan dan passen daar ruim alle deeltjes die bestaan in het universum in. Pffft dan blijft er tenminste ruimte over voor originaliteit)

Ja dat wekt fijn op voor iemand die er zo trots op is dat hij nieuwe apparaatjes bedenkt. Helemaal niet nieuw allemaal gerecycled.

Bewustzijn

Bewustzijn, de van Dale beschrijft dat als: 1. vermogen tot besef, tot weten en erkennen van het bestaan van zichzelf en der dingen; 

Het zou kunnen zijn dat je boos gaat worden van dit verhaaltje, zonder percies te weten waarom, dat is het zelfzuchtig ego wat in opstand komt. In de UB lessen die ik nu bijna 7 jaar volg gaat het vooral over het vergroten van het bewustzijn. Door een groter bewustezijn ben je je meer bewust van jezelf en de effecten die je handelen hebben op je omgeving en dan kan je hier ook verantwoordelijkheid voor dragen. Het brengt ook meer compassie voor je medemens net zich mee, en uiteindelijk een gevoel van eenheid.

Bewustzijn is echter net zo glibberig als een zeep die te lang onderwater gelegen heeft en als je er een tijdje mee bezig bent ook een vloek. Een vloek omdat je nooit meer terug kunt naar dat je niet kunt weten welke gevolgen je acties hebben. Want je zal altijd herinneren wat je verloren hebt.

Maar eerst het zeepje. In de eerste 2 jaar van de UB lessen heb ik heel veel geleerd over bewustzijn en vrije wil en paradoxen. Vrije wil is een van die paradoxen want je hebt het en tegelijk heb je het ook niet. Hoe kan je nou iets hebben en het ook niet hebben? In het vorige verhaaltje staat een paradox beschreven over liefde voor anderen en jezelf, dat is een aardig voorbeeld. Op een gegeven moment snap je plotseling hoe de paradox werkt. Het is een soort van buigen van je gedachten en plots een klik, je hebt het zeepje gevangen. Nu als je niet op let laat je het zeepje vallen en snap je niet meer hoe je het eerdere begrepen consept kon begrijpen. Dan moet je opnieuw heel erg je best doen om er bij te kunnen. De volgende keer zal je beter je best doen om het zeepje vast te houden. Met meer oefening kan je het zeepje steeds beter vasthouden tot dat je het niet meer laat vallen.

En dan als je het zeepje helemaal eigen hebt gemaakt dan wordt het deel van je leven je bedenkt niet meer dat het iets speciaals is wat je geleerd hebt. Tot dat je met iemand spreekt die de paradox nog niet begrijpt. Je doet al je best om die persoon uit te leggen hoe het werkt en dat het volledig logisch is dat wat je zegt. De ander zal je echter niet kunnen begrijpen en mogelijk zelfs boos worden. Dat is deel van de vloek. Je merkt dat je steeds moeilijker diepzinnige gesprekken met andere mensen kunt hebben omdat ze de paradoxen en consepten die je begrijpt niet kunnen bevatten.

Maar voor jezelf is er ook de valkuil als je stopt met leren dan worden alle zeepjes weer glibberig en zal je ze een voor een laten vallen. Het is bijna niet voor te stellen dat dat kan. Zeker in het begin van je bewustwording kan dat. Na de eerste 2 jaar UB lessen was er gedurende ruim een half jaar geen UB. In die tijd had ik een nieuwe baan en was daar vol enthousiasme in (de valkuil) gesprongen. Daar heb ik het voor elkaar gekregen om in record tijd burnout te raken. Voor het einde van de proeftijd had ik daar al last van. Ik begon bij dat bedrijf in april en eind december daarna waren de UB lessen voorbij. Tegen de tijd dat het weer april was was ik ontzettend burnout en alles vergeten wat ik in die twee jaar verworven had. Toen de UB weer opnieuw begon in september ging het wel veel gemakkelijker om de dingen weer op te pikken. Maar het is heel raar om dingen niet meer te kunnen begrijpen die je eerst wel begreep. Het is misschien wel net zoiets als het hebben van hersenletsel en bedenken dat je vroeger wel goed kon denken en nu niet meer. Gelukkig is het niet permanent ik kon immers weer mee doen met de lessen en alles weer oppakken wat verloren was.