Levens Stroom

De ultime wandel vakantie is de wandeling die je terug brengt naar jezelf. Het is een weg met heuvels en dalen, beren op de weg en soms schijnbaar onmogelijke rotswanden om te beklimmen. Maar ook met de mooiste uitzichten en lieve fijne mensen. Ieder die deze wandeling doet beleeft hem op een volledig andere manier en elke gekozen weg is de juiste, zolang je maar blijft wandelen.

Sommige mensen dien deze wandeling met uitgebreide voorbereiding en met een dikke reisgids die hen vertelt wat er allemaal onderweg te zien valt en wat het verschil is tussen de verschillende paden.

Andere wandelen deze weg met een metgezel die het pad al eens bewandeld heeft. De metgezel geeft niet aan welke weg je moet bewandelen, hoogstens een sugestie heel af en toe. Maar de metgezel kan vertellen over mogelijke valkuilen of een hele harde schop geven als je in een valkuil zit zodat je er weer uit kruipt.

Sommige andere beginnen vol goede moed aan de wandeling en merken dan toch dat het best zwaar is om iedere dag te wandelen. Zij keren op een gegeven moment terug en gaan ergens onder een boom zitten. Als ze voordat ze onder die boom zijn gaan zitten vergenoeg gewandeld hebben dan weten ze dat ze onder de boom zitten en dat wandelen zwaar maar fijn zou zijn. Maarja onder de boom regent het niet, je bent beschut voor de koude door de struiken die er staan. Er komen hier niet zo veel beren langs en de beren die er langs komen leer je vanzelf wel kennen. En natuurlijk kan je altijd nog je boom in klimmen als die beet te dicht bij komt.

Er zijn heel veel anderen die misschien wel gehoord hebben van de wandeling maar die het prima vinden daar waar zij zijn. Ja en het kent ook zijn beren en putdeksels maarja je woont waar je woont en hoe kun je dat nou achter laten?

De wandeling die ik wandel wandel ik met een metgezel. Een grote bolle kale metgezel. Hij is erg lief, nee geen knuffelbeer en toch ook weer wel natuurlijk 😉 Zijn richting aanwijzingen zijn vaak heel subtiel en soms duurt het een jaar voordat ik ze begrijp. Maar dat is goed want dan vogel ik het toch ook zelf weer uit en dan komen de dingen wanneer ik er klaar voor ben.

Dan zijn er op het pad misleidende wegwijzers. Deze wegwijzers wijzen je naar de dichtst bij zijnde heuvel en zeggen dan dat je daar moet blijven zitten. De heuvels in dit landschap zijn echter een beetje raar. Als je niet beweegt dan worden het dalen. Dus als het weer een dal geworden is dan heb je de foute wegwijzers weer die zeggen dat je weer naar de dichtst bijzijnde heuvel moet hollen. Wat echter kan geburen, is dat als je deze wegwijzers gebruikt, je afhankelijk wordt van de wegwijzers en je niet meer uit jezelf de heuvels kunt vinden. Het werkt een beetje als tomtom verslaafdheid. Deze wegwijzers heten therapeuten. Dat is waarom ik altijd weg ren als ik er een tegen kom. Mensen kijken me dan soms wel een beetje raar aan…

Hier is een geweldige manier om de heuvels te vinden. Loop door je leven heen. En bij sommige dingen gaat het lopen plotseling zwaar. Maar het kan heel goed zijn dat je die zwaarte gewend bent want ieder jaar kom je dezelfde zwaarte tegen. Een goede is het invullen van de belastingen formulieren. Veel mensen vinden dit heel zwaar (ik ook). Als je dat dan tegen komt kan je kijken of er iets in je verleden gebeurd is waardoor je dit zo zwaar bent gaan vinden. Als je dan zo in jezelf aan het graven bent dan kom je ergens heel veel weerstand tegen. Ik val dan vaak in slaap of ik kan niet meer goed denken en dwaal steeds af. Als je dat merkt dan ben je op de juiste plek aan het graven. Meestal kom je uit op een plek in je verleden waar bijvoorbeeld een van je ouders iets van je vond. Een voorbeeld van mij: Ik merkte dat ik de laatste tijd minder goed voor mezelf zorgde. Dat is nou een van die dingen in het leven waarvan ik dan merk dat het zwaar gaat. Dan ga ik graven. En op een gegeven moment kom ik uit op een periode van 7 tot 9 jaar (maar vaak kom ik uit op een heel specifiek incident met zo van 8 jaar oud in de lente net van school thuis en met die en die persoon die vond dat ik dat en dat had gedaan). In die periode deed ik het helemaal niet goed opschool. Mijn leeraren dachten dat ik helemaal niet zo slim was en in die tijd ben ik van school veranderd en later weer van school veranderd. Daarbij ontstond het programma bij mij: Ik ben dom. met daar uit de overtuiging “Ik kan niet ….” en ook de overtuiging “ik dan niet koken”. Dus wat doe ik dan: Niet koken! Door dat programma in iets anders te veranderen verander ik ook alle andere programma’s die daardoor ontstaan zijn en de bijbehorende overtuigingen! Het programma heb ik veranderd in “Ik ben ik”. En dat is omdat ik al de persoon ben die ik wil zijn. Dus ik ben gewoon ik.

Het resultaat van het bovenstaande is dat je plotseling boven op een berg zit. En als je dat blijft doen wordt de berg vanzelf steeds hoger. Op een gegeven moment veranderd de berg in een mooie tuin waar het heel fijn is. Het kan dan ook gaan regenen. Maar die regen zijn goudklompjes met inzichten. Deze geweldige tuin kan ook weer een valkuil zijn. Want in deze mooie tuin kan je zomaar vergeten waar je mee bezig was en dan is de tuin voor je het weet weer in een dal veranderd.

Dat gevoel is een heel rustgevend alles is goed gevoel. Ik hoef niets te doen om me beter te voelen want dat hoeft niet. Van een van de wandelaars die een uitgebreide handleiding had gelezen heb ik gehoord dat dit bij boedistische monniken ook voor komt. Het gevoel komt nu vaker voor. Het nadeel is dat er wilskracht voor nodig is om iets gedaan te krijgen als je hier bent. Want, normaal doet een mens iets omdat hij weet dat hij zich beter voelt nadat hij het gedaan heeft, echter beter dan dit is echt niet nodig. En het is geen joepie joepie joepie manisch joepie-koffie-overdoses gevoel. Het is een heel rustig en kalm gevoel. In stilte in de kamer zitten, luisteren naar de regen buiten. Mijn hoofd is leeg. Het wordt langzaam donker buiten. Er hoeft niets. Ach ja ik zou nog een programma kunnen kraken, maar ik heb er vanochtend al 2 gedaan. Nee geen computer programma’s… Ben wel met een leuk ding in javascript en arduino ethernet bezig, maar dat is weer een heel ander verhaal. Nou weet je wat ik ga dit maar eens in dat blog verhaaltje schrijven.

Dat graven naar programma’s is erg vermoeiend. De reden waarom dat zo is, is omdat het zelfzuchtig ego daar helemaal niet blij mee is. Die houdt alles het liefste zoals het is, lekker veilig. Dus als ik aan het graven ben is het enige wat hij daartegen kan doen de stekker er uit trekken of me op andere gedachten brengen. Als de stekker er uit gaat dan wordt ik heel moe. Dat is mooi want dan weet ik dat ik op het goede pad loop. Zodra ik weer wakker wordt stug doorlopen en door blijven lopen tot dat het programma is opgelost.

Het programma waar ik nu tegen aan het knokken ben gaat over niet goed voor mezelf zorgen. Het is ontstaan toen ik 2 jaar was, in de zomer, op een nacht. Maar verder kom ik nog niet. Tijdens zo’n gevecht kan het zijn dat ik in slaap val en heel raar droom. In de droom van net ben ik eerst in een tuin en kan mijn auto (licheem) niet vinden, later kan ik mijn sleutels niet vinden. Dan kom ik in een gebouw, waar iemand uit komt die ik ken, hij ziet me niet. In het gebouw blijkt het een crematorium te zijn en mijn uitvaart.

Zoals ik al zeg rare dromen. Die droom moet ik nog opsplitsen en kijken wat dat nou weer allemaal betekent. Het zal me vast helpen bij het oplossen van dat programma. Dus gewoon stug door blijven lopen.