Intuïtie vs denken

Vroeger was ik altijd een geweldige denker. Ik kon heel ingewikkelde dingen bedenken en dan ook nog maken. Het voelen was er eigenlijk niet bij. Dat had dan weer het nadeel dat ik mijzelf voorbij liep en niet in de gaten had wanneer ik moest stoppen.

Langzaam ben ik meer gaan voelen en heb ik mijn intuïtie verder ontwikkeld. Dat heeft een lange tijd opgeleverd waarbij ik een redelijke intuïtie had en nogsteeds ingewikkelde dingen kon maken. Maar toen heb ik weer niet goed naar mezelf geluisterd en ben toen toch weer burnout geraakt.

Daarna volgde een lange tijd van herstel en vooral niet al te veel ingewikkelde dingen doen. Ik ben toen ook veel meer gaan voelen en heb dat deel van mezelf erg ontwikkeld.

Ondertussen is het gevoels deel groter dan het denk deel. En het is heel maf ik probeer een programma te schrijven waarbij ik met led’s een zon’s opgang simuleer en het lukt me niet om mijn hoofd om die materix functies gevouwen te krijgen. Vroeger zou dat wel gelukt zijn en had ik het wel ingewikkeld gevonden maar was het wel gelukt. Nu doe ik mijn ogen dicht om te denken en kom ik er achter dat mijn hoofd helemaal leeg is. Geen briljante ideeën over hoe ik dit probleem moet oplossen ik kijk een zwarte leegte in. Ik ben een leeghoofd geworden.

Soms hoor ik van mensen dat hun hoofd de hele tijd zo vol is met van alles en dat ze hun hoofd maar niet leeg krijgen, mijn hoofd is op dit moment zo leeg dat ik het niet vol krijg. Dat was nou ook weer niet de bedoeling.

Het voordeel is dat mijn intuïtie het wel erg goed doet op het moment. Het lijkt er dus op dat Intuïtie en Denken tegenpolen zijn en dat ze niet tegelijk in één hoofd kunnen voorkomen.

Hoe ga ik hier nu weer de midden weg in vinden?

Leave a Reply