Als je geboren wordt dan is je ziel als een heel mooi mozaïek in een hele mooie kamer. Het blinkt en het is een met alles er om heen. Dan komen er langzaam vlekken op de vloer. De vlekken worden bedekt met eerst alleen een kleedje. Maar als die vlek nog stinkt ook dan kan je er ook plavuizen overheen leggen. Er komen barsten in de vloer en dan zou je daar wel eens een blok beton op kunnen leggen.
Binnen de kortste keren is die hele mooie kamer helemaal niet mooi meer. Als we uiteindelijk via het dakraam naarbuiten zijn gekropen dan noemen we dat gat in de grond onze beerput. Alle shit die we tegen komen in ons leven gooien we in de beerput. En als die beerput vol begint te raken dan leggen we er een hele grote steen op. Mogelijk kunnen we op die steen een heel mooi mozaiek tekenen en doen alsof er niets aan de hand is. Dan doen we gewoon alsof die dikke steen de vloer is van onze mooie kamer is en dat er helemaal geen groot gat gevuld met shit onder zit. En als we de shit kunnen ruiken ach dan heeft onze samenleving afleiding genoeg in allerlei vormen van automutilatie zoals: drugs, alcohol, roken, teveel/teweinig/verkeerd eten, veel te hard werken, foute relaties (met iemand die je pijn doet), enz enz.
Heel veel mensen hebben zo’n steen die ze met man en macht op de plaats proberen te houden, zodat de nare luchtjes niet vrij kunnen komen. Deze mensen kunnen er voor de buitenwereld heel succesvol uit zien en ze lijken het helemaal voor elkaar te hebben. Maar als het regent buiten en ze zijn een avond aleen thuis, zijn ze dan ook gelukkig? Of is het allemaal gewoon uiterlijke schijn?
Dan zijn er mensen die met therapie of yoga of boedisme of … die steen te lijf gaan. De steen wordt eerst met een hamer gebroken en dan begint de stank al vrij te komen. Dan met heel veel wilskracht wordt de steen verwijderd. Vervolgens kan er met een schep de hele beerput worden leeg geschept.
Het effect hiervan op het leven is dat alle zaken die zo mooi overdekt waren met stenen, nu vrij komen. Dat resulteert in gevoeligheid en open wonden die nooit helemaal genezen zijn. Als zo’n open wond aangeraakt wordt kan dat, natuurlijk, heel pijnlijk zijn. Voor de buitenwereld kan het lijken alsof de persoon veel gevoeliger wordt en door een diepe cresis gaat. Dat is dan ook een van de redenen dat mensen in een klooster gaan zitten zodat ze dan niet telkens in die open wonden geraakt worden.
Eerst wordt de persoon steeds gevoeliger en zal hij zich mogelijk afsluiten van de samenleving. De samenleving zal dit over het algemeen niet begrijpen. Dan als de pijn dragelijk wordt zal de persoon meer en meer aan zichzelf gaan werken. De pijn wordt veroorzaakt door programma’s. En er zijn oa allemaal programma’s die vertellen dat je een actief deel van de samenleving moet zijn. Daar zal je eerst door heen moeten. Dan komen de delen aan bod waardoor je uiteindelijk gestart bent met deze weg. Want als je al helemaal gelukkig was was er geen drijfveer om zo moeilijk te doen.
Langzaam raakt de beerput leger. En op een gegeven moment kom je op een punt dat je niet meer terug kan. Je kan niet meer stoppen met scheppen want je weet dat je dan nooit echt gelukkig zal zijn. En op een gegeven moment raak je een van je ‘root’ programma’s. Als je dit ding oplost dan komt er heel veel los. plotseling lijk je wel in een raket te zitten zo snel gaat alles. Maar blijf goed sturen!
Wat je nu kan zien is dat je werkelijk aan het veranderen bent want de programma’s die je zo lang in de weg zaten beginnen op te lossen. Wat je ook kan merken is dat je minder over gevoelig begint te worden. Want de wonden worden geheeld. Het in contact zijn met andere mensen doet niet meer zo’n zeer. Nu kan je langzaam weer uit je veilige omgeving naar buiten kruipen. En mogelijk is dit ook het punt waarop een monnik weer meer de buitenwereld in gaat. Dit is het punt waar ik nu in zit en het is een mooi uitzicht.
Leave a Reply