Archive for Bewustzijn

De donkere nacht

De dagen zijn nu bijna op zijn kortst en het is een eeuwigheid geleden dat ik wat geschreven heb. Wat bewustzijn betreft zat ik lange tijd op een punt wat onmogelijk uitlegbaar is in taal, dat was de periode van het ontdekken van de paradoxen en illusies. Dat is eigenlijk ook het stuk vlak voor het loslaten van het zelfzuchtige, wat voor het zelfzuchtige dus het donkerste stuk is.

Daarna begint het weer licht te worden. In de psyche gebeuren er allemaal maffe dingen in deze periode en daar heb ik eigenlijk nooit over gelezen. Wat ik meestal wel las was dat de persoon in kwestie op een bepaald punt van zijn leven een bepaalde meditatie deed en dan in één klap daar verlicht uit kwam. Of dat er een periode van ziekte was en dat daarna de persoon enorm in bewustzijn gestegen was.

Ik dacht dus dat er ergens een schakelaar zou zijn die dat licht aan zou doen. Nou, die schakelaar is er niet. Of mogelijk is die schakelaar er wel voor mensen die in vorige levens heel erg bewust waren en in dit leven dat bewustzijn weer opnieuw bereiken. Die gaan dan niet weer door die hele mallemolen heen. Want deze molen is best mal en deze molen zal voor iedereen anders zijn. Dus ga dit verhaaltje niet als een stappenplan zien, al heb ik wel de neiging het zo te presenteren. Ga ook niet denken ‘Ik ben nu hier dus de volgende stap is…’ Want dat is een absolute valkuil. Echt, als je zo gaat denken dan kom je nergens. Zie dit verhaaltje maar als een tekenfilm die je ooit hebt gezien en alles is een sprookje.

Het sprookje begint als de krijger, Adrian, op jacht gaat om het zelfzuchtige te overwinnen. Hij is vastberaden al het slechte dat het zelfzuchtige vertegenwoordigt te vernietigen. Fier op zijn paard trekt hij ten strijde. Hoe dieper hij in zichzelf afdaalt hoe groter de monsters zijn die hij onder ogen komt. De monsters zijn alle onopgeloste dingen uit het verleden. Zijn verleden was roerig en de monsters waren grote draken. Hij had ook geleerd over het zelfzuchtige ego en dat het even slim zou zijn als hijzelf. Het zou alle gedaantes kunnen aannemen en alles gebruiken om hem te slim af te zijn. De enige mogelijkheid zou een volledige overwinning zijn. Het bestrijden van vuur met vuur is een vermoeiende en slopende zaak(draak).

Draak in de hell

Op een gegeven moment ontdekt Adrian dat de monsters verslagen kunnen worden met liefde en compassie. Hoe groter hij zijn hart kon maken hoe tammer de monsters werden.

De tuin die hij zoekt van eeuwige vrede en liefde is er eentje waar hij wel van gehoord heeft en gelezen in boeken, maar hij weet niet wat hij moet verwachten. Hij heeft een diep verlangen naar eenheid, naar een plek waar andere mensen ook die eenheid hebben en waar ze samen kunnen wonen en werken. Deze wereld waar hij nu in is, is een wereld waar mensen gebukt gaan onder hun eigen monsters en waar mensen om die reden onaardig naar elkaar zijn. Hij zou daar zo graag uit willen ontsnappen en hij droomt van een tuin …

Doolhof kasteel

Gaandeweg ontdekt Adrian dat er een monster is dat parallel aan hem blijft en zich altijd net achter de bosrand houdt. Het is een hele grote boze gorilla. Hij merkt ook dat als de gorilla boos is dat hij zelf heel erg gefrustreerd is. Als hij de gorilla toespreekt en zegt dat hij er mag zijn en dat hij lief is, dan trekt de gorilla zich terug in de bomen en is niet meer boos. Adrian merkt dat hij dan zelf ook niet meer boos of gefrustreerd is. De gorilla wordt steeds meer een maatje.

Er was een vreemde dag. Adrian werd wakker en zijn hart was zo groot als een ballon. Hij hield zo veel van de wereld dat hij dacht dat hij zou doodgaan van liefde. Dit kan niet, dit kan echt niet meer, als er nog meer liefde bij komt dan zal ik exploderen en sterven. Maar wat is die wereld toch mooi, ik kan niet anders dan die wereld nog meer liefhebben ook al sterf ik. En toen, stierf hij niet. De liefde transformeerde zich in een hele diepe gonzende alles doordringende liefde. En door de komende jaren heen zou deze liefde alleen nog maar groter en sterker worden.

Konijnen veld

Na jaren rondtrekken komen er steeds minder monsters en de wereld wordt steeds mooier. Adrian ziet de monsters ook niet meer als monsters, het zijn konijntjes en andere knuffelige beesten die heel veel liefde nodig hebben. Ze hebben gewoon een slechte tijd gehad en als je heel lief voor ze bent dan verdwijnen ze heel blij en laten een gevoel van diepe liefde en vreugde achter. Zijn paard is ook al weg, verdwenen in een golf van liefde. Deze ging weg in een wolk van oranje sterretjes. Het voelde alsof er een deel van hem stierf en hij voelde zich bedroefd maar met het verdwijnen van de sterretjes was het deel opgelost en vergeten. Er bleef een treurig gevoel achter zonder precies te weten wat er nu verloren was gegaan.

Oranje sterren paard

Adrian komt door een stad, overal hangen borden om producten aan te prijzen. Er is wat vreemds aan de hand: de teksten op de borden vertalen zichzelf niet automatisch naar woorden zoals vroeger. Nu moet hij besluiten dat hij het wil lezen en dan gaat het weer vanzelf. Ook afbeeldingen komen niet meer vanzelf binnen. Als er iets op een wat kunstige manier getekend is dan ziet hij wel de lijnen maar niet wat het uitbeeldt. Als hij dan besluit om het echt te willen zien verandert de afbeelding en ziet hij wat ze ermee bedoelen. Tekst die op de kop staat kan hij ook niet meer lezen en het lijkt wel alsof hij dat opnieuw moet leren.

Andere dingen zijn ook veranderd. Zo wordt een mooi bos, een bos, en een lelijk bos wordt ook een bos. De (ver/voor)oordelen van de wereld om hem heen beginnen weg te vallen en dat werd pas echt duidelijk met mooi en lelijk. Mensen hebben daar een uitgesproken smaak over maar zijn smaak leek wel verdwenen. Als hij met iemand anders was, dan kon hij wel ervaren hoe die ander dat voelde en genieten van het gevoel van de ander. Maar aan de andere kant was boos ook veel minder boos en vertier minder vertier, en tegelijk had hij altijd een goed gehumeurde bui alsof het iedere dag mooi weer was.

Angry gorilla 4a

Alle knuffelige wezens zijn weg maar de gorilla is er nog en het lijkt wel alsof hij gegroeid is. Er zit niets anders op dan de gorilla te temmen. Adrian gaat de bosrand in en loopt de gorilla klem zodat hij niet meer zijn afstand kan houden en hem recht kan aankijken. De gorilla is furieus en de staarwedstrijd duurt dagen. Adrian blijft maar liefde geven en het lukt maar niet om de gorilla op te lossen. Uiteindelijk gaat Adrian de gorilla spiegelen en wordt net zo groot en furieus als de gorilla. De gorilla is de duivel nee het is een gorilla nee het is de duivel nee… Na een tijd breekt er iets ergens, de gorilla bedaart, Adrian ook. Hij besluit de gorilla te knuffelen en de gorilla word een heel klein opwindaapje, die van de reclame. Echter hij verdwijnt niet.

White gorilla 1

De strijd lijkt voorbij en Adrian reist verder door het land op zoek naar de beloofde tuin. Die is onvindbaar en na een lange tijd blijkt er een metgezel een parallel pad aan hem te volgen… Het is een hele grote witte gorilla. De gorilla is niet verslagen, maar hij is getransformeerd. Weer gaat Adrian de staarwedstrijd aan en geeft weer heel veel liefde. Deze keer komt het aan. De grote aap wordt steeds knuffeliger en kleiner. Hij bedankt de aap voor al het goede werk wat hij heeft gedaan. De aap wordt een echte en innige vriend en ze knuffelen elkaar lang. Er komt een hand uit de hemel en de aap springt erop en ze zeggen elkaar gedag. De aap reist af naar de hemel.

White gorilla 3a

Op een dag zit hij naast een beekje in het bos. In het beekje zit een klein watervalletje en het water kabbelt zoals water kabbelt. Het is lekker weer en hij geniet ervan. Dan gebeurt er iets vreemds, het lijkt wel alsof iemand een sluier van zijn hoofd af trekt. Hij voelt het in zijn hoofd en er schuift iets opzij. De wereld is plotseling helderder, alles is sprankelender. Geur en gehoor en gevoel op zijn huid, ze zijn allemaal scherper geworden. De bloemen die aan de andere kant van het veld staan kan hij hier ruiken. En dat beekje dat pruttelt en kabbelt niet meer, maar het maakt muziek. Hij kan diepe klanken in het water horen die hij nog nooit heeft gehoord. Wie weet hoef ik die tuin wel niet te vinden, misschien ben ik er al in en is hij overal, of dit is gewoon een voorproefje.

De beloofde tuin laat echter nog op zich wachten. Adrian had verwacht deze nu wel snel te vinden maar hoe hij ook zoekt, hij vindt hem niet. Moedeloos gaat hij zitten bij een boom en hij weet het echt niet meer. Zal ik naar huis gaan? Als ik stop komen alle monsters terug, het zal even duren maar ze komen terug, dat is geen optie. Ik kan hier onder de boom blijven zitten want zo gek is het hier niet, dat is ook geen optie, ook dan zal dit een moeras worden met monsters. Laat ik de wijde wereld in trekken en zien waar ik uitkom. In de verte klinkt een laag gerommel, het is een bekend geluid hij heeft het weleens in een droom gehoord.

Hij trekt verder en strooit zijn liefde voor alles in het rond. Wat is de wereld toch mooi en lief. Geen idee waar ik heen ga maar ik ga. Af en toe klinkt dat gerommel weer.

En dan op een dag staat hij op een heuvel. Beneden hem is een ingewikkeld pad en dan is er een brug en de brug eindigt in een grote wervelstorm. De storm maakt een laag rommelend geluid. Het ziet er niet echt aantrekkelijk uit, maar hij weet dat dit het pad is wat hij moet nemen.

Het pad is echter onmogelijk te nemen, wat hij ook probeert, hij kan het begin niet vinden. Hij gaat zitten bij een boom op de heuvel. Hier mediteert hij veel. Hij bezoekt vorige levens en ziet wie hij daar was. Soms, als hij terugkomt uit de meditatie voelt hij zich dodelijk vermoeid. Hij bedenkt dat dat de energie is van zijn ziel, misschien wordt het wel moe van al die reizen naar het verre verleden. Hoe hij ook probeert uit te rusten, slapen helpt niet. En dan ontdekt hij dat hij bij de opkomende zon de energie van de wereld naar binnen kan zuigen. Later leert hij ook hoe dit moet zonder gebruik te maken van de zonsopkomst. Hij spreekt af en toe met de spirit en deze geeft hem op een gegeven moment de opdracht die ziele-energie op te laten lossen. “Maar dan ga ik dood!”. ”Laat die energie nu gewoon maar gaan”. Hij gaat mediteren en vlak voordat hij sterft grijpt hij uit angst alle energie uit de omgeving. Hij heeft gefaald, hij leeft nog.

Monk

Die nacht droomt hij van een ander leven en misschien is hij het wel zelf. Hij mediteert veel en probeert de zelfzuchtigheid op te lossen. Hij probeert alles en niets lukt. Hij roept de spirit dagen lang wanhopig aan en niets lukt. Hij ontdekt hoe zijn levensenergie werkt en hoe hij alles van zijn hele leven in één vurige bal kan maken. Dan besluit hij dat wat hij ziet als zijn zelfzucht voor zich te projecteren en dan al zijn levensenergie van alle jaren die hij nog te gaan heeft te nemen, minus 1 kwartier, en alles in een grote vlammenzee door dat zelfzuchtige ego te sturen, dan zal het echt wel oplossen. Hij doet het en … er gebeurt niets het zelfzuchtige monster is onbeschadigd. Hij heeft nog 1 kwartier te leven. Hij zegt tegen de spirit, “Ik heb je gefaald, het oplossen van het zelfzuchtige is mij niet gelukt. Ik geef mijn leven aan jou.” En daarbij klimt hij in bed en gaat slapen, want er is niets anders nog te doen dan sterven… De volgende dag wordt hij wakker in een mooie tuin en hoort hij dat zijn levensenergie hersteld is. En dan wordt Adrian wakker onder de boom op de heuvel aan het begin van het onneembare pad.

Die dag mediteert hij lang en dan duwt hij zijn ziele-energie zijn lichaam uit. Alles weg, en daar komt dat punt waar hij gisteren in paniek raakte, maar vandaag doet hij dat niet. Ook dat laatste stuk duwt hij weg en hij sterft niet. Er is een vloed van nieuwe energie en die energie is krachtiger dan wat hij ooit had durven dromen. Als hij wakker wordt staat hij midden op de brug. Het grillige pad ligt achter hem, voor hem raast de tornado. Hij weet waar hij heen moet en mediteert zich door de tornado heen. Aan de andere kant is de tuin.

Stormy bridge 2

Hij voelt zich hemels en de nieuwe energie geeft hem kracht en gezondheid die hij eerder nog niet had en hij ontdekt dat liefde nog verder kan dan eerst. Het is een nieuwe plek en het is even wennen. Hij heeft hier andere manieren van kijken naar de realiteit en dingen die hij zich eerder niet kon voorstellen. Beelden uit het verleden, die toen pijn deden, lijken nu lachwekkend. Zijn lichaam is heel erg gevoelig en het voelt heel fijn. Hij kan, al zittend onder een boom, zitten genieten van het gevoel van bloed door zijn lippen. Het lopen van bloed onder zijn huid, maar ook voelen hoe de spiertjes van zijn tenen een keten vormen van spiertjes die helemaal tot op de schedel lopen. Het gras voelt knuffelig en zacht terwijl het gras hier toch niet echt anders lijkt dan al het andere gras.

De meditaties die hij hier doet gaan veel verder dan de meditaties die hij eerder deed. Hij kan paradoxen doorzien. Een van de eerste paradoxen die hij doorziet is de tijd-ruimte paradox. Vroeger was het onmogelijk om dit te doorzien en nu is het zo simpel. Hij ziet hoe het mogelijk is om alle ruimte van alle creatie tegelijk te zien. Hij leert zelfs zien hoe het mogelijk is om alle ruimte in alle tijd van de gehele creatie te doorzien. Maar ook veel simpelere dingen zoals de complete multidimensionale versie van de wet op behoud van energie, en hoe het mogelijk is om deze wet op verschillende manieren plat te slaan, zodat normale niet-mediterende hersenen dit kunnen bevatten want de complete versie is voor hersens onbevatbaar.

Later leert hij ook dat veel van de realiteit een illusie is. Tijdens een meditatie komt hij in een andere wereld, een grote tuin. Er zijn daar andere mensen en het blijkt dat die daar ook zijn omdat ze ook aan het mediteren zijn. Al deze mensen hebben levens gehad op het zelfde mooie eiland, het eiland bestaat niet meer, maar ze kunnen het zich allemaal herinneren. De gezamenlijke herinnering maakt het eiland. Hoe meer mensen mediteren hoe echter het eiland. En het eiland is heel echt. Als Adrian er rondloopt kan hij het gras onder zijn voeten voelen, praten met de mensen daar en diepe gesprekken voeren. Er is een sauna waar hij in kan en die heel echt voelt.

Op een dag besluit hij aan de spirit te vragen welke wereld nu meer echt is. Geen van de werelden zijn meer echt. Als hij uit zijn meditatie komt is hij beduusd en weken van zijn stuk. Alles is nep alles is een illusie. In volgende meditaties leert hij hoe ver de illusie gaat, en het gaat nog veel verder dan wat hij ooit had kunnen bedenken.

Het blijkt ook een illusie te zijn dat zijn zelfzuchtige ego weg was. Het is er nog en het probeert er op allerlei manieren voor te zorgen dat het weer in volle glorie terug kan komen. Het komt met allemaal verleidingen om hem weer over de brug te lokken de normale wereld in. Door een waarschuwing in zijn hoofd weet hij dat er nog een gevaar is, het gevaar van het spirituele ego. Als het spirituele ego actief wordt zal dat erger zijn dan het zelfzuchtige ego.

Er is een droom. Hij is in de tuin en hij weet eigenlijk niet hoe hij er is gekomen. Maar hij vindt zichzelf geweldig. IK ben geweldig. IK ben zelfs erg geweldig. IK ben verlicht en wel zo verlicht dat die lokale mineur spirit die hier over de tuin heerst te min is voor mij, want IK ben geweldig. Dan komen er wachters aan. Hij wordt opgepakt. En er is een speciale poort aan de rand van een lange uitloper van de tuin. De deur is roodgloeiend. De deur wordt geopend en er is een lange roodgloeiende glijbaan diep de hel in. Op de glijbaan beleeft hij zijn ergste nachtmerrie en voelt hij hoe al dat bewustzijn uit hem wordt gezogen. Hoe alles weer bot en onvoelbaar wordt en hoe het tegelijkertijd schreeuwend pijn doet. Onderaan de glijbaan is het normale leven waaraan hij is ontvlucht met alle monsters en vooral geen liefde. Met een schreeuw wordt hij wakker.

Dan ziet hij ze, de wachters van de tuin. Ze hebben geen interesse in hem want hij weet dat hij nederig dient te zijn. Een geweldige is om zichzelf vooral niet te serieus te nemen, en vooral iedereen altijd lief te hebben, en dankbaar te zijn voor de lessen die hij kan en mag leren van de mensen om hem heen.

De tuin is mooi lief en fijn. Hij heeft al onder elke boom geslapen, maar hij heeft ook last van het zelfzuchtige ego dat hem probeert te verleiden. De spirit heeft hem een taak gegeven voor het leven. Het is iets waar hij goed in is, en wat als hij het doet, goed zal zijn voor de wereld. Hij is er veel mee bezig maar hij weet ook dat het zonder zelfzuchtigheid nog veel beter zal gaan. En er is een manier om verder te gaan naar een ander stuk van de tuin. Daarvoor moet de queeste gedaan worden van het terughangen van de appel aan de boom van goed en kwaad. Maar hoe hang je een appel terug aan een boom als die eenmaal geplukt is? Daarvoor moet de illusie van de afgescheidenheid overwonnen worden en het zelfzuchtige dient echt te sterven.

Na Veertig dagen mediteren komt hij er achter hoe het afgescheidene overwonnen kan worden (en nu snap ik ook waarom dat nergens beschreven staat, sorry… Kom maar eens langs en vraag ernaar). In een laatste schreeuw sterft het zelfzuchtige. Dan zijn er drie dagen van diepe meditatie waarin er een nieuw ego ontstaat dat ontstaan is in liefde en in samenzijn van de spirit. Dit is een heel ander ego dan de versie die hij eerst had.

Hemel tuin 2

Als eerste valt het hem op dat alle angsten weg zijn. En dat zijn leven, ook toen in de tuin, geregeerd werd door angsten. En nog weer blijkt het mogelijk om nog gevoeliger te worden. Hij kan zijn ziel en de spirit beter horen. De kijk op de wereld om hem heen verandert verder. Bij andere mensen ziet hij veel meer, en als hij advies geeft is hij er niet bij aanwezig maar uit zijn mond komen wijze woorden. Op andere momenten kan hij dan zien wat er speelt en hoe die persoon daar gekomen is, en dan spreken van daaruit.

Het lichaam voelt anders, en het blijkt dat er naast juist sterker en gezonder worden, ook dingetjes zijn die minder zijn. De vingertoppen voelen soms dood en koud aan. Uiteindelijk blijkt er iets met het energieveld te zijn. Bij het opnieuw maken van een ego zijn de lagen van de aura verstoord geraakt. Deze moesten opnieuw worden opgebouwd en daarna was het vervelende gevoel ook weg. Soms zijn er vlagen van plotselinge vermoeidheid maar met mediteren zijn die ook op te lossen.

Hij wordt opgeroepen te komen voor een meditatie. Goh, die is nieuw dat er ergens wordt verteld dat je langs moet komen via een meditatie. In de meditatie is er een gouden draad, die pakt hij zo stevig vast dat hij er later nog pijn van heeft in zijn hand. Door de draad wordt hij voortgetrokken, langs de astrale werelden waar hij al was geweest. En ver ver langs de hoogste regionen waar hij is geweest. In de wolken drijft een poort en achter die poort een trap. Hij landt op de trap en de gouden draad is weg. Hij klimt de trap op en komt in een kamer en hier treft hij de regie, alle wezens die samen de spirit vormen. Ze stellen hem vragen zoals alleen een Leraar dat kan doen. Hij lucht zijn hart en er stromen vele tranen. Hij wist zijn missie al, maar nu weet hij hem nog beter. Bij het afscheid wordt hem verteld dat hij hier altijd welkom is. De weg terug is veel sneller…

Er is een diep onwrikbaar vertrouwen in de spirit. Het vertrouwen is net zo sterk als de wetenschap dat water nat is. De angst voor de dood of de angst voor de manier waarop dood zal plaatsvinden is weg, zoals al die andere angsten waarvan hij niet eens wist dat ze er waren. Er is een absoluut weten dat leven eeuwig is en hoe dat eruit zal zien. Dat gaat nog heel ontzettend vreselijk lang duren, mogelijk om moedeloos van te worden. Het enige wat er op zit, is om in het nu te blijven.

Bevroren vinger

De dode vingertoppen komen weer terug. Deze keer blijkt het zo dat er vorige levens bezocht kunnen worden. Als die levens bezocht zijn is het dode gevoel weg. Het is alsof er oneffenheden rechtgestreken moeten worden om met het lichaam het bewustzijn bij te houden. Het komt steeds terug en steeds weer gaat Adrian terug in zijn vorige levens om dingen recht te strijken maar het gaat steeds sneller. En dan ontdekt hij een manier dat het heel erg snel gaat, door het bewustzijn van het denken los te koppelen kunnen die levens zo snel bezocht worden dat elk leven als een flits voorbij gaat.

Adrian merkt dat hij in veel opzichten veranderd is sinds de 40 dagen mediteren. Hij merkt bijvoorbeeld dat integriteit niet langer een keuze is. Voor het terughangen van de appel was integriteit een keuze en hij koos er ook altijd voor om zo integer mogelijk te zijn. Maar nu was het geen keuze meer, het was alsof het fysiek onmogelijk was om niet integer te zijn. Dit hield hem lang bezig. Er was dus toch echt iets veranderd.

Door het wegvallen van angst en toekomst is er alleen nog nu. Echter, het doen van dingen werd voor een groot deel geregeerd door angst. Angst dat de omgeving het geen goed plan vond om alleen te liggen slapen, angst om te verloederen, angst voor het niet meer vooruit komen. Daardoor wordt hij nu doelloos, hij dwaalt rond en slaapt lang uit, eet wanneer hij honger heeft, en er is geen impuls meer om vooruit te komen. Vroeger waren er de gidsen die hem hielpen en die hem de juiste kant op lieten lopen maar de gidsen zijn weg, er is niets anders dan doelloosheid.

Na een tijd lang die doelloosheid te hebben ervaren, besluit hij dat het echt tijd is voor verandering. Hij besluit om terug te gaan naar de poort in de wolken, mogelijk dat hij hier een antwoord kan vinden. De weg duurt nu langer, zonder zo’n touwtje maar uiteindelijk vindt hij de weg. In de kamer aangekomen zit er één zeer liefdevol wezen. Het gesprek is veel korter en het komt er op neer dat alleen dat wat hij wil er zal zijn. Als hij begeleiding wil dan hoeft hij alleen te vragen en het zal er zijn en zo ook met andere dingen. Tja dat is eigenlijk heel logisch. Weer teruggekomen vraagt hij om begeleiding, en het is er.

Maar er kruipt ook iets in zijn buik. Er is nog wat vreemds aan de hand. Is dat het zelfzuchtige ego? Hu die was toch dood? Na lang mediteren blijkt het zelfzuchtige ego als een plantje te zijn en het groen wat boven de aarde uit stak is weg en de wortels zitten er nog. De wortels kunnen net als al die knuffelige konijntjes opgelost worden, het fijne is nu dat ze niet meer zo gemakkelijk weg springen maar ze zijn wel heel hardnekkig.

Weer heel veel mediteren, de gehele dag, altijd tijdens alle activiteiten is er die concentratie op het oplossen van de wortels. En langzaam maar gestaag wordt het minder. Met het minder worden verandert de wereld verder. Na het terughangen van de appel was zijn hoofd al heel stil geworden maar nu wordt het nog stiller. De hoeveelheid NU neemt ook toe. En de golven van fijne kundalini-kriebels ook. Die zijn heel fijn, het zachte zoemen is er altijd maar dan zijn ze harder en knuffeliger.

Na een fijne dag mediteren en daarna hele fijne knuffeligheid voelt hij zich de volgende dag erg ziek. Bij weinig beweging is alle energie al op en zijn er hartkloppingen. Oh jee wat is er mis dit voelt helemaal niet fijn. Ben ik erg ziek? JA. Heb ik een dokter nodig? NEE! Oh dan kan ik het dus zelf oplossen. Na een tijd mediteren blijkt het lichaam de geestelijke groei niet te kunnen bijbenen. Door te mediteren is het lichaam omhoog te transformeren en als het dan weer gelijkloopt met de ziel is alles plotsklaps weer in orde. Het is heel raar, op het ene moment voel je je ziek en het andere moment is het voorbij.

Tja, als de trilling van mijn lichaam achter kan lopen bij dat van mijn ziel dan kan ik het ook voor laten lopen op mijn ziel en dan heb ik mogelijk geen last van dat achterlopen. Helaas heeft die methode een aantal erg nadelige effecten en dat gaat hij niet nogmaals proberen. Wat wel helpt is heel erg in het nu zijn en als er dan een stijging in bewustzijn is, het lichaam tegelijk meetransformeren. Een mogelijke toekomst zou zijn dat de ziel steeds sneller en verder vooruitschiet en dat er dan nog alleen maar bewust tunen van het lichaam over is. Er is dan geen tijd meer om andere dingen te doen want zodra je stopt wordt je heel erg ziek. Hmm, dat is geen fijn toekomstbeeld. Zou het mogelijk zijn om minder snel naar bewustzijn te groeien? Nee die vrije wil heb ik al lang geleden opgegeven toen ik de brug over ging. Misschien als ik dit had geweten, dan had ik die appel lekker niet teruggehangen. Maar er is alleen maar een weg vooruit.

Hij stort zich in de taak die de spirit hem gaf. Nachtenlang is hij bezig met bedenken en dingen doen. Het is heel erg fijn om weer die focus te hebben. De begeleiding is er wel maar is eigenlijk niet nodig want hij weet wat hij moet doen. Toch vraagt hij nog altijd in de ochtend aan de spirit: wat zal ik vandaag gaan doen? Het werkt en eigenlijk is het antwoord altijd het zelfde, mediteren en verder werken.

Adrian heeft een droom. In een kasteel zijn 3 kasteelheren, zij regeren over het kasteel. De kasteelheer die het beheer van het gebouw doet, Liam, is eigenlijk maar een gewone man. De heer die altijd met het hogere bezig is heet Luca. De beheerder van het personeel, Levi, kan goed met iedereen overweg en houdt Liam en Luca bij elkaar. Dagelijks hebben zij een vergadering aan een driehoekige tafel, alle zijden zijn even lang en elk heeft evenveel recht van spreken. Echter vanaf elke punt naar het midden van de tafel staat een hoge muur, ze kunnen elkaar dus niet zien. Maar eigenlijk gaat dit al jaren goed zo. Het probleem is dat Luca de afgelopen jaren veel gemediteerd heeft en daardoor gegroeid is. Hij heeft veel contact met Levi en die is daardoor ook veranderd. Liam is onwetend en houdt het kasteel bij zo goed als hij dat kan. Echter tegenwoordig snapt hij niet meer zo goed wat Luca nu bedoelt. En als dat gebeurt gaan er dingen mis en loopt alles niet meer zo op rolletjes. Er zijn dan allemaal extra vergaderingen nodig om dat weer recht te trekken. Het zou fijn zijn als Liam eens een tijdje zou gaan mediteren, maar hij is te druk met het wel en wee van het kasteel. Dan, tijdens een vergadering, hebben ze het erover dat Liam en Luca eens samen zouden moeten kletsen en mogelijk dat Liam door Luca onderwezen wordt. Ze vinden dat allemaal een goed plan. En met dat besluit begint de muur te beven en stort in. Ze kunnen elkaar nu zien en direct van elkaar leren.

Adrian wordt wakker. Hij realiseert zich dat hij het kasteel is en dat de drie kasteelheren Lichaam, Ego en Ziel zijn. En Lichaam loopt achter in bewustwording en moet leren van Ziel zodat het weer meer één kan zijn in de groep. Mogelijk dat dit ook de soms niet zo slimme besluiten van lichaam doet veranderen.

Op een ochtend wordt hij wakker en hij vraagt aan de spirit: wat moet ik gaan doen vandaag? Er komt geen antwoord. Stilte. Nog eens: wat kan, mag, en moet ik vandaag doen? Weer geen antwoord. Is die spirit er wel, ben ik het contact kwijt? En ja hoor, de spirit is er gewoon, even vriendelijk als altijd. Adrian kijkt in zichzelf: waar is mijn ik? Er is geen ik meer, hij vindt in zichzelf niets meer wat zich verbonden voelt met ik. Eindelijk is hij dan toch echt opgelost. Geen probleem, hij weet immers prima wat er die dag moet gebeuren.

Vrije Wil

De informatie in dit stukje heb ik aan een paar mensen proberen uit te leggen. Elke keer gebeurde er wat spannends, hun mind (dat is je zelfzuchtige ego) kwam in opstand en wiste gelijk alles. Dus het kan zomaar zijn dat er bij jou net zo iets gaat gebeuren. Is dat niet erg grappig dat er iets in mensen zit wat hun acties probeert uit te wissen? Hoe zit dat dan met de vrije wil?

We hebben allemaal vrije wil en we denken allemaal dat dat geweldig goed is. Sommige mensen denken echter dat we geen vrije wil hebben en dat al onze acties voorbestemd zijn en dat daardoor mensen in de gevangenis zitten omdat ze niet anders konden. Het grappige is dat beide een beetje waar is. Ja we hebben vrije wil en nee we hebben het niet. En ondanks dat is het toch heel simpel.

Het is alsof je door een doolhof loopt en bij elke keuze is er een klein stemmetje op de achtergrond wat zegt welke afslag je moet nemen dus geen vrije keuze. Maar je negeert het en kiest een andere afslag, vrije wil. Elke gang niet je in loopt geeft je het gevoel dat het uit zal komen in geluk. Echter het resultaat is altijd pijn op welke manier dan ook. Pijn voor jezelf of pijn voor een ander. Maar als je niet voor je vrie wil kiest dan is het resultaat geluk en vreugde. Je mind zal er echter altijd voor zorgen dat je de vrije wil volgt en die zal je altijd het gevoel geven dat er geluk ligt voorbij de volgende bocht. En heel soms is er ook een soort van geluk dus je blijft dat gevoel volgen. Soms kies je voor de keuze van de spirit, dat kleine stemmetje op de achtergrond, het geluk wat dan volgt zal ook snel opgeëist worden door het ego zodat je de volgende keer weer het geluk van de vrije wl zal nastreven.

Dus het is heel simpel. De maken onze eigen hel. Of met onze vrije wil kiezen wel elke keer voor onze eigen pijn. Dus al dat ongeluk in je leven daar heb je zelf voor gekozen. En zelfs als je er niet voor kòn kiezen dan heb je zelf gekozen voor de interpretatie er van en daarmee voor de pijn die je er uit haalde.

Daarmee is het dus mogelijk om gewoon te kiezen om gelukkig te zijn en de rest van de keuzes aan de spirit over te laten. Dat is al dat toeval wat je steeds blijft tegen komen. 

De dualistische non-dualiteit

Een licht onderwerp vandaag, dualistische non-dualiteit. Dit is ook een onderwerp wat nooit klaar is want het heeft vele lagen, dat is ook waarom ik het al zo lang van plan ben om te schrijven.

Dualiteit is dat alles verdeelbaar is in goed/slecht, ja/nee, zwart/wit. De wereld waar we in leven bestaat uit mensen die meestal alleen in dualiteiten denken. Ben je niet voor me dan ben je tegen me. En de laatste tijd lijkt dat alleen maar sterker te worden.

Non-dualiteit is dat dingen zowel zwart als wit zijn. Of op zijn Kuijfiaans “Elk nadeel heb zijn voordeel.”

Het wordt pas ingewikkeld als dingen paradoxaal dualistisch en non-dualistisch tegelijk zijn. Een voorbeeld hiervan is predestinatie. En dit is gelijk ook een voorbeeld wat veel weerstand oproept want als het waar is wat is het ik dan? Als predestinatie waar is bestaat er dan wel een vrije wil? De vrije wil is de mogelijkheid je eigen keuzes te kunnen maken. Maar in hoeverre maken mensen hun eigen keuzes?

Een niet verlicht mens wordt geregeerd door zijn programma’s en het zelfzuchtige ego. De programma’s werken zoals je van een programma mag verwachten: Stimulus a resulteert altijd in reactie b. De meeste mensen hebben honderden van die programma’s en zijn dan ook een soort van automaten. Sommige zijn bewuster en hebben delen van de programma’s opgelost, helaas komt daar het zelfzuchtige ego om de hoek kijken. Het zelfzuchtige ego is eigenlijk een zeer behoudend programma en zorgt voor het eigen behoud. Maar dat doet het vanuit angst en pijn en het maakt meer angst en pijn en zorgt voor het lijden. En heel soms is het mogelijk dat er even een stukje Spirit om de hoek komt kijken dan is er even geen programma of zelfzuchtig ego wat roet in het eten gooit. Op dat moment heb je even vrije wil. [Ik had je gewaarschuwd, dit is geen fijn onderwerp.]

Op weg naar bewustzijn kom je er op een gegeven moment achter dat de enige manier om je vrije wil te gebruiken is door met je vrije wil je vrije wil weg te geven aan de Spirit. Dat is namelijk de enige manier om aan het zelfzuchtige ego te ontsnappen en daarmee aan het lijden. Dus het lijden van jezelf en het lijden van anderen door acties van jou.

Dus ofwel je hebt geen vrije keuzen omdat je geregeerd wordt door programma’s en je zelfzuchtige ego of je hebt geen vrije keuze omdat je die hebt weg gegeven aan de spirit. Daarmee is er wat te zeggen voor het idee dat er predestinatie bestaat. Echter als predestinatie bestaat dan heeft de schepping (het universum) geen zin. En daar komt die paradox dus om de hoek kijken. Want je hebt vrije wil en tegelijk heb je het niet.

En dat ik was is dat dan? Het ik blijkt een illusie te zijn het bestaat helemaal niet. Het ontstaat op het moment dat een ziel in een lichaam komt en die ziel niet goed op het lichaam aansluit. Als de ziel verlicht is dan sluit het wel goed aan en is er geen ik. Er is wel een ziel die van leven naar leven hopt en die zichzelf ik zou kunnen noemen maar tegen de tijd dat het verlicht is weet het dat het alleen maar een deel van het geheel is. Dan komt het er op neer dat een druppel in de zee zichzelf ik noemt. [En eigenlijk kom je tot de conclusie dat je het zelfs geen druppel in de oceaan kunt noemen. Zelfs het idee van een ik leid tot een illusie, het is er werkelijk niet en het is er ook nooit geweest. Het gaat veel verder dan die druppel en is onbeschrijfbaar.]

Maar is dit het dan? Nee natuurlijk niet er zit nog weer een laag onder. Voor verlichting geef je je vrije wil op. En wat krijg je terug? Vrije wil! Je geeft de vrije wil op om zelfzuchtige acties te ondernemen en je krijgt de vrije wil terug om onzelfzuchtige acties te ondernemen. Als je in de overgang zit tussen zelfzuchtig en onzelfzuchtig dan kan je de spirit gewoon vragen om de juiste acties en dan krijg je er een paar. Dus heb je dan vrije keuze of niet? En leid dit alles tot predestinatie of niet? Je hebt geen volledige vrije keuze, maar die had je toch al niet. En het leid in zekere zin tot een vorm van predestinatie in de vorm dat je een gelukkig mens zal zijn. En die predestinatie vind ik weer helemaal niet erg.

Wie ben ik?

Eerst denk je; Ik ben mijn geschiedenis, en daar heb je een geweldig verhaal over. Dat verhaal vertel je aan iedereen en vooral aan jezelf want het is echt waar.

Dan kom je er achter dat dat onzin is. Het is een verhaal wat je jezelf vertelde omdat het je een bepaald gevoel gaf.

Dan denk je; Ik ben mijn gedachten emoties en gevoelens. Dus als je boos wordt BEN je Boos. Dan leer je dat je afstand kan nemen van dat gevoel. Je bent niet boos maar je voelt je boos. De afstand kan steeds groter worden. Op een gegeven moment weet je dat je dat gevoel niet bent. En dan nog kan de afstand groter worden en op een gegeven moment ben je je emoties niet meer. Je hebt emoties maar dat zijn dingen die komen en gaan.

Maar je bent toch echt je gedachten, zou je denken en ook je emoties. Dan blijkt dat elke emotie een hele groep van gedachtes opwekt en in stand houdt. En die emoties lossen op als je naar ze kijkt. Het is heel verleidelijk om in de bijbehorende gedachten te schieten en je daar de gehele dag mee bezig te houden. En dan in de avond nog wat emoties van een ander er boven op te gooien, TV, en daar dan lekker doorheen te woelen. Hmmm zalig. Echter het oplossen van elke emotie geeft een geluksgevoel waar niets tegen op kan.

En dan na een lange tijd zijn die emoties min of meer op. Er is er nog eentje over en dat is je zelfzuchtige ego. Als je dat zelfzuchtige ego heel veel liefde en compassie geeft wordt het een onzelfzuchtig ego.

Maar ik ben toch echt de gedachten die nu nog over zijn. Dit is toch mijn echte ik? Je gedachten zijn als een goudvis in een vissenkom. Je gedachten emoties en gevoelens zijn de goudvis, jij bent het water. Om het water te kunnen waarnemen neem je afstand van wat je nu nog denkt en voelt. Dat wat je voelt lijkt jij te zijn. Maar dat wat je voelt zijn de impulsen die van je zintuigen af komen en in je hersens aankomen voor interpretatie. Jij bent die gevoelens niet, jij neemt de interpretatie waar maar jij bent die waarneming niet. Je kan nog een stap terug zetten en alles wat je lichaam waarneemt en doet is niet wie jij bent. Alles wat je waarneemt wordt heel intens. Het filter wat er tussen zat is weg. Ook ben je niet meer steeds in het verleden of de toekomst je bent in het nu. Geluk kan je alleen in het nu ervaren. Er komt steeds meer nu in de tijd en alles wordt helderder.

Wie ben ik, nu? Jij bent niet de waarneming en ook niet de waarnemer, je bent het waargenomene. Je bent …

Bestaansrecht

Recentelijk werd ik er op gewezen dat ik met mijn gedrag de wereld kapot maak. En weet je dat leverde een hoogst interessante reactie op. Ik voelde me namelijk bedreigd in mijn bestaansrecht en dat levert heftige reacties op.

Hoe zou dat toch komen? Want we weten echt wel dat we, allemaal, keuzes maken die niet fijn zijn voor de planeet. We maken ook keuzes die fijner zijn voor de planeet en denken dan dat dat toch echt genoeg moet zijn. De enige andere oplossing lijkt dan om dan helemaal niet meer te bestaan, vandaar die bedreiging.

En ja recentelijk heb ik de fout (?) begaan om een ander ervan te betichten, en ja dat levert gelijk de vlam in de pan op. De bestaansrecht bedreiging is blijkbaar universeel. De reactie er op is, als het een directe bedreiging is, denk ik, meestal vlam in de pan. Als de bedreiging indirect is dan zal het meestal op negeren uit komen. Als dat waar is dan geeft het een goede verklaring waarom het klimaat niet boven aan iedere agenda staat, ja nog boven corona zelfs. Want daar zou het wel behoren, we leven met z’n allen gemiddeld 9 maanden korter door fijnstof. Omgerekend sterven er 480.000 mensen in Europa per jaar aan fijnstof. 

Maar hoe los je die blinde vlek op? Want dat is het uiteindelijk. Er doemt een gevaar van heb ik jou daar aan de horizon op en we besluiten om het maar te negeren. Een blinde vlek kan je denk ik alleen oplossen door er over te praten. Af en toe de vlam in de pan laten vliegen werkt natuurlijk ook maar alleen als je het daarna uitpraat en er gezamenlijk achter komt waarom die vlam nu toch in de pan sloeg.

Het er over praten moet dan wel rustig gebeuren want binnen de kortste keren wordt het allemaal heel ingewikkeld en heftig en daar leert niemand wat van. Maar weten dat het uit eindelijk om bestaansrecht gaat en dat je mensen er van te voren over kunt waarschuwen helpt misschien.

Als je dergelijke discussies bent aan gegaan laat dan in de opmerkingen onder het verhaaltje achter hoe het ging en welke oplossingen jullie gevonden hebben.

Gevoelens ophemelen

Stel alle therapieën om lekkerder in je vel te komen te zitten blijken heel simpel te zijn. Je hoeft maar één heel klein dingetje te doen maar je moet het wel heel vaak doen, dat is het enige.

Je kent het wel. Er gebeurd iets en je bent boos en nu loop je met een knobbel in je buik en allemaal boze gedachten. Het duurt een tijdje maar de knobbel wordt minder en wordt overspoeld voor andere knobbels van andere dingen, sommige zitten in je buik en anderen zitten elders. Alle knobbels vervagen langzaam maar dan gebeurt er iets en dan is die knobbel in je buik weer terug compleet met alle boze gedachten.

Je zou kunnen denken dat je die emotie bent. Je bent boos. Je bent blij. Maar als je niet boos bent en niet blij bent ben je dan helemaal niets? Je voelt die emotie maar je bent het niet. Daar was je wel al achter natuurlijk.

Als dat nu weer gebeurd een knobbel van een emotie, maak hem heel groot en kijk waar het ding zit in je lichaam. Het ding heeft een plek in je lichaam. Hoe lager de emotie hoe lager deze in je lichaam zit. In princiepen hoef je niet te weten om welke emotie het gaat of welke herinnering er aan vast zit. En dan kijk je gewoon naar dat gevoel, richt je aandacht op de knobbel. Je kan er ook liefde naar sturen dan gaat het sneller of compassie dan gaat het nog weer sneller. Als je je aandacht op de knobbel vestigt dan gaat deze na een tijdje een beetje verplaatsen. Blijf er met je aandacht bij en langzaam gaat het gevoel door je lichaam lopen. Soms verdwijnt het even en dan doemt het weer hoger in je lichaam op. Richt er opnieuw je aandacht op. Op een gegeven moment komt het gevoel aan in je hart, dat voelt best fijn maar blijf je aandacht er op richten en dan verdwijnt het weer en stijgt het op je kruin uit. Het grappige is dat de bijbehorende gedachte nu ook weg is.

Sommige knobbels vallen uit een in verschillende stukjes. Dat was dan een groot ding wat uit verschillende gevoelens bestaat. Concentreer je dan op de laagste knobbel, de gene die het meeste in de buurt van je stuit zit. Als je deze naar boven toe werkt kom je de anderen ook tegen en neem je die mee. Als je het anders om doet dan verstoppen de lagere knobbels zich en vind je ze niet meer terug. 

Je kan dit, als je het een paar keer geoefend hebt, ook life doen gedurende de dag. Als er weer iets gebeurd waardoor er een knobbel ontstaat dan kan je hem heel snel laten verdampen. Het gaat een stuk sneller als de knobbel nog vers is.

En je kan nu ook al die onplezante ervaringen en knobbels, ook de hele grote zwarte grote donderwolken, op deze manier oplossen. Je wordt dan elke keer een beetje leger en meer liefdevol naar jezelf en naar je omgeving.

Je kan, als je wilt, dit ook lezen in het boek “Letting Go” van David R. Hawkins. Dat is veel uitgebreider. Maar als hij alleen het bovenstaande had verteld dan was het niet zo’n mooi boek geworden. Het boek is de moeite waard maar het is er alleen in het engels. Het geeft veel voorbeelden en achterliggende informatie.

Geen drugs dealer?

Hallo ben jij zo’n drugs dealer of niet? Je kent ze wel ze delen drugs uit aan vrienden en bekenden. Door de drugs die ze uitdelen blijven ze heel populair en altijd welkom. De drugs is voor iedereen anders maar het is meestal een vorm van aandacht.

Dus stel ik vind mijzelf helemaal waardeloos dan verzamel ik graag mensen om mij heen die dat niet vinden en die daar blijk van geven. Het werkt als een drug. Deze mensen zijn dan helemaal populair bij mij. En als bedankje geef ik die mensen precies waar ze om vragen, welke drug dat ook maar is.

Het uitdelen van die drugs is eigenlijk de gewone gang van zaken. Als zelfzuchtige wezens gaan we zo met elkaar om. Jij geeft mij dit dan krijg jij van mij dat. En meestal gaat het binnen een relatie ook zo.

Heel af en toe kom ik mensen tegen die dit patroon willen doorbreken. Dat is fijn. Het heet bewustwording. Het je bewust worden van de regels van de zelfzuchtigheid en proberen dat om te zetten in onzelfzuchtigheid. Dat is nog helemaal niet zo gemakkelijk want die zelfzucht zit overal in verweven. Onze ouders waren ook zelfzuchtig en dus alles wat we weten is daarmee doordrongen.

Als mensen er echt om vragen dan stop ik met het uitdelen van de drugs. Dat gaat een tijdje goed. Dan gaat het wringen en als het goed is valt daarna het kwartje, of liever gezecht de kruiwagen met goud. Of die kruiwagen rijd over iemands tenen heen en dan is het huis te klein. Helaas gebeurd dat ook af en toe. Dan is het een kwestie van heel veel liefde en geduld, helaas ben ik daar dan nog niet zo goed in. Dus heb ik ook nog een lange weg te gaan.

Het is dus best lastig om te stoppen met het zijn van drugs dealer. Want als je stopt vinden mensen je plotseling niet meer zo lief. Want je geeft ze immers niet meer wat ze zo graag bij je komen halen. Maar intern weet je maar al te goed dat het dealen niet goed is. Je kan het voelen elke keer dat je dealt vind je jezelf ietsje minder lief. Het niet dealen is dus één van de gouden regels van de zelf liefde:

A) Doe zo min mogelijk om aandacht/liefde van anderen te krijgen

B) Geef liefde of stel anderen in staat liefde te geven

C) Volg je passie/talent

Jelbert, ex drugs dealer.

Explosie gevaar

Ken je dat, er gebeurd iets kleins en plotseling is de wereld te klein en valt het glas uit de ramen…

Een explosie van emotie en andere, op dat moment, oncontroleerbare dingen. Hoe komt dat toch dat zo iets kleins zo veel gevolgen kan hebben? Het is druk uit het verleden. In het verleden is iets naars gebeurd, meestal over een periode verspreid. Dat heb je opgepot. En als de juiste trigger langs komt dan explodeert de hele handel. Normaal kan je misschien een stapje terug doen om de emotie gade te slaan en hem niet tot uitbarsting te laten komen, maar nu kaboom en de ramen liggen er weer uit. Als je de uitbarsting helemaal terecht vind dan moet je nog een paar keer op deze mijn gaan staan. Op een gegeven moment begint et te dagen dat de explosie onevenredig is met het voorval. Dan is het tijd om te gaan graven.

En het is geweldig want in dit mijnenveld ligt goud begraven! Je zou bijna gaan dansen in dat mijnenveld in de hoop dat het goud mee komt met de explosies. Helaas heb je bij een explosie je ogen meestal stijf dicht en zie je het goud niet. Maar als je weet waar de trigger zit dan kan je heel dicht tegen de explosie grens aan gaan zitten door te denken aan de dingen die een explosie veroorzaken. Die dingen triggeren iets in het verleden. Denk aan de eerste keer dat je dit gevoel tegen kwam. Wat was er toen aan de hand? Met wie was dat?

Als je de herinnering gevonden hebt dan is het tijd om dat goud op te gaan graven. Wie was daar in die herinnering met jou? Kan je met de wijsheid van nu zien waarom die persoon toen zo was? Kan je zien dat jij dat deel ook in jou hebt zitten? Ja echt waar dat deel heb jij ook. Kan je van dat deel in jezelf houden? Dan kan je ook van dat deel in die ander houden. Stuur, de herinnering van die persoon, liefde. Ja het kan zijn dat je nog wat tegen die persoon moet zeggen, in gedachten, voordat die liefde aan komt. Stop er liefde in tot er niets meer in wil. Ga dan naar de volgende persoon in die herinnering tot je iedereen gehad hebt. 

Als laatste kijk je naar de jij die jij toen was. Je kan nu zien waarom je toen zo was. Geef die jij, net als de anderen, liefde tot er niets meer in past.

Ga nu kijken of die trigger nog zo gevoelig is. Het kan zijn dat je nog een herinnering vind, los die op dezelfde manier op. En dan merk je dat die trigger je niets meer doet. Daar is je blok van goud. Elke keer dat je dit doet komt die opgekropte energie vrij in de vorm van liefde. Je wordt blijer, gevender en gelukkiger.

Als je dit eenmaal gedaan hebt ren je mogelijk direct op het volgende mijnenveld af.

(Bij het schrijven van dit verhaaltje val ik bijna in slaap. Dat komt om dat ik geconfronteerd ben. Dus hier ergens in de buurt ligt nog een blok goud…)

Bewustzijns groep

Het is al een hele tijd zo dat ik niet meer naar festivals wil omdat ik niet meer wil consumeren maar meer het gevoel heb dat ik wat bij te dragen heb. Maarja tegen de tijd dat het festival daar is heb ik geen materiaal paraat. Dus dan komt er niets van. Maar de drang om te delen wat ik geleerd heb de afgelopen 15 (en meer) jaar blijft. 

Dus hier een oproep: Kom op de donderdag avond naar mij toe dan ga ik vertellen wat ik weet, we gaan oefeningen doen en natuurlijk expirimenteren en ontdekken.

Nee ik heb nog geen vast programma en de kosten gaan in dana (geef wat je het waard vind anoniem in een doosje). Het is fijn als iedereen lekker in zijn energie zit dus daar zal ik mee beginnen. Werken aan jezelf is een geweldige weg om bewuster te worden. Ik zal ook vertellen over het maken van apparaatjes, hoe werken ze en wat zijn de basis prencipes waar ze mee werken. Apparaatjes daar kan ik vast een jaar over vertellen. Voor het maken van apparaatjes moet je energie kunnen voelen en kunnen pendelen. Praten met wezens die we niet kunnen zien is ook handig. Maar om dat te leren moet je kunnen mediteren en je energie afstemmen op andere energieën of realiteiten. Maar dan moeten we het ook hebben over de ethiek om dit te kunnen en mogen doen. Er zijn ook tal van valkuilen waar je in kan stappen en waar je soms moeilijk uit komt. Ik zal proberen je om deze gaten in de weg heen te leiden.

Als je zin hebt om hier heen te komen mail me dan. Als de groep uit mijn huiskamer barst dan ga ik een andere plek opzoeken maar tot die tijd is het op Poldermolenweg 124, 1333BG Almere.

 

Het hol van het ego

Tja laat ik het eens over iets leuks hebben: Het ego. Daar wordt iedereen vast heel blij van. Let op bij dit verhaaltje geldt wederom de kans op spontane acute cognetieve dissonantie. Ook is handig om De Grote Verwarring te hebben gelezen.

Het ego je kent het beestje wel en dan vooral de zelfzuchtige variant. Want een ego heb je nodig om je bed uit te komen maar die zelfzuchtigheid is nu net dát wat het allemaal zo onaangenaam maakt. Afgelopen zomer heb ik heel ontzettend veel zitten mediteren. In één van die meditaties werd duidelijk dat alle zelfzucht altijd vernietigend is. Dus zelfzucht maakt altijd iets stuk. 

Dat vond mijn ego gelemaal niet leuk om te horen. Aangezien hij donders goed weet dat hij zelfzuchtig is. Ja die van jou is dat ook, behalve als je allang verlicht bent. Dus hoe zit dat nou met dat zelfzuchtige? Het is niet zo dat helemaal alles wat je doet zelfzuchtig is. Maar de basis drijfveer is zelfzuchtig. In de wereld om ons heen is het heel gemakkelijk te herkennen. Neem een dictator, een geweldig voorbeeld voor massale zelfzucht. Alles moet wijken voor de grillen van de dictator en iedereen die in de weg loopt is zijn leven niet zeker. Op kleinere schaal mensen die alles hebben en vinden dat ze dat meer verdienen dan mensen die niet alles hebben. Maar mensen onder elkaar ook, geweldig goed te zien in het verkeer. Ikke eerst.

Maar dan zittend op de bank voor de buis. Waar is het dan? Het zit hem in alles wat je zou kunnen doen maar niet doet omdat voor de buis zitten zo gemakkelijk is. Waar is de vernietiging? Voor de buis zitten is niet echt gezond voor je, en al helemaal niet als je het veel doet. Het kost energie en het eneige wat het je oplevert is entertainment. En het kost je leven, je leeft namelijk niet dat wat je zou kunnen doen. Bedenk je eens een leven lang voor netflix, wat haatd dat met je uit?

Stel je eens voor dat alles waar nu tegenop ziet dat daar de weerstand van verdwijnt. En wel zo danig dat je geen idee meer hebt waarom je er tegen op zag. Stel je voor dat alle, onnodige, angst weg is. Dat alle twijfel in je hoofd verdwijnt. Wat ga je dan doen? Wat zou je van je leven maken als je al die ballast kwijt bent? Want het komt er op neer dat die ballast allemaal je zelfzuchtig ego is.

Dus waar woont die dan in je? Nou om daar achter te komen kan je hem eens een paar keer flink prikken en dan kijken welk deel van je lichaam opspeelt. Een simpele maar niet erg gemakkelijke meditatie werkt geweldig om het zelfzuchtige ego te bedaren. Dat is tellen op elke uitademing. Bij elke uitademing tel je er eentje verder. Zodra je aan het minste of geringste denkt, anders dan het tellen, of de tel kwijt raakt, start je weer bij 1. Deze ga je vooral in je hoofd voelen en die wordt daar rustiger van. Maar een rustig zelfzuchtig ego maakt de rest gemakkelijker.

Dan kan je een mantra doen: “Mijn zelfzucht vernietigd mij.” Lekker bij jezelf gehouden. Wat gebeurd er in je als je dit een tijdje doet? Wat je ook kan doen is publiekelijk je grootste geheim vertellen. Alleen al daar aan denken maakt dat er een plek helemaal opspeelt. Welke plek is dat?

Juist ja je solar plexus! In De Grote Verwarring verwijs ik er naar dat het wel een interresant gebied is maar geen grote chakra. Toen was ik er nog niet achter hoe het nu wel zit met dit punt. En het is natuurlijk de vraag of dit verhaaltje wel helemaal klopt want dat lampje is bij mij ook nog lang niet aan.

Bij een lange meditatie om een einde te maken aan die zelfzucht kon ik echt voelen hoe dat ego verweven zit en hoe het vast zit aan de ruggengraat. Maar wat ik ook ging merken was dat mijn acties veranderde. Ik ging als vanzelf al die dingen doen die ik normaal niet doe maar waarvan ik weet dat het een goed idee is om ze wel te doen. Dingen geheel voor mezelf. Ik schreef toen dat ik blijkbaar te zelfzuchtig ben om iets voor mezelf te doen.

Recent ben ik eens in gesprek gegaan met die zelf zucht van me. Ik heb hem toen gevraagd of hij een vorm wilde aannemen zodat ik hem gemakkelijker kon aanspreken, en het liefste een beer… . Nou dat werd een grote zwarte boze beer, brrr. Maar toen hij eenmaal een vorm had kon ik hem gemakkelijk liefde geven, en dat gewoon de hele dag door laten stromen. Na één dag was hij een stuk jonger en pluiziger. Na een paar dagen waren zijn oortjes wit geworden en nu is hij bijna helemaal wit. Ondertussen doe ik weer gemakkelijker de dingen die ik zou moeten doen maar waar ik meestal geen zin in heb.

Black bear 1170229 640

Dat liefde geven aan het ego voelt heel apart. Het gaat naar de solar plexus maar ook naar een gebied tussen mijn huid en mij in. Het is alsof mijn lijf dus een pak is wat ik aan heb. En daar tussen is een beetje ruimte en daar gaat die liefde heen.

Want hoe zit dat eigenlijk met ziel en lichaam? Als je lichaam groeit in de baarmoeder dan treed er op een gegeven moment de ziel in. Als de ziel heel ervaren is dan past die zich heel goed aan aan het lichaam. En als de ziel niet zo ervaren is dan weet die niet hoe het zich voldoende moet aanpassen op dat lichaam. In de aanpassing tussen ziel en lichaam ontstaat het ego. Hoe slechter de ziel past hoe groter de zelfzucht. 

Maar je kan de eenheid tussen lichaam en ziel ook zien als het verwekken van een kind. Dat kind is het ego. Als het kind verwaarloosd wordt en geen liefde krijgt wat gaat het dan doen?